دکتر ناصر نوبری:  بعد از امضای موافقتنامه ژنو، دوستان تیم مذاکره‌کننده آمدند و در تلویزیون با گفت‌وگو با مجری، ابعاد موافقتنامه را توضیح و به سؤالات مجری پاسخ ‌دادند. بنده سعی می‌کردم حتی‌الامکان این برنامه‌ها را ملاحظه کنم. در بیشتر آنها متوجه شدم دوستان تیم مذاکره‌کننده با نگاهی از بالا به پایین با مجری که سوالات مردم را مطرح می‌کرد برخورد می‌کنند و در عین اینکه بیشتر اشکالات مطرح شده از طرف مجری و مردم وارد بود اما با ژست‌های دیپلماتیک و متکبرانه و پیچیده کردن مسائل و با تحقیر و مسخره کردن و کم‌سواد جلوه دادن سؤال‌کننده‌ها جلسات را طلبکارانه تمام می‌کردند. این دست دیپلمات‌ها معمولاً با تکیه بر 2 حربه تخصصی بودن و محرمانه بودن مسائل دیپلماتیک سعی کرده‌اند مردم را از واقعیاتی که در پروسه‌های دیپلماسی می‌گذرد دور نگه دارند و با این دو حربه، پوشش حفاظتی برای خود و اقدامات خود بسازند. حتی بخش بین‌الملل، دیپلمات‌های وزارت امور خارجه را نسبت به مسائل بین‌المللی مستضعف نگه می‌داشت، عموما یا در جلسات سیاسی شرکت نمی‌کردند یا اگر هم شرکت می‌کردند به بهانه تخصصی بودن مسائل بین‌المللی، آنها را در جلسه مطرح نمی‌کردند. شناخت مردم نسبت به مسائل فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی و رزق و روزی‌شان و... بیشتر و نزدیک‌تر است اما نسبت به مسائل دیپلماتیک و روندهای دیپلماسی دور نگه داشته شده‌اند و عملاً شناخت مردم نسبت به ابزار و شیوه‌های دیپلماسی محدود و عقب‌مانده شده است. استضعاف در قبال شناخت مکانیزم‌ها و رویکردها و شیوه‌های دیپلماسی و کلاً حرفه‌های دیپلماتیک، نه تنها بین عموم مردم شایع است بلکه این استضعاف حتی در سطح نخبگان کشور نیز با تکیه این دیپلمات‌ها بر 2 حربه تخصصی بودن و محرمانه بودن و محروم کردن آنها از اطلاعات دیپلماتیک، شیوع یافته است. بعد از موافقتنامه ژنو، سوء‌استفاده از این استضعاف شناختی بسیار گسترده شد لذا بنده به‌عنوان یک دیپلمات احساس وظیفه کردم بین مردم رفته و درحد بضاعتم اصول و شیوه‌های دیپلماسی را در چارچوب تجزیه و تحلیل موافقتنامه ژنو با مردم درمیان بگذارم. در طول یک‌سال اخیر از هر فرصتی که پیش آمد چه به‌صورت همایش، چه به صورت سخنرانی، چه به‌صورت مناظره، چه به‌صورت مصاحبه، چه به‌صورت مقاله و نامه سرگشاده، شیوه‌های دیپلماسی را با محوریت تحلیل موافقتنامه ژنو با قشرهای گوناگون مردم در سرتاسر ایران بدون توجه به اینکه آن تریبون مربوط به کدام گروه و جناح است در میان گذاشتم. در این اقدام هدفم، کمک به ارتقای سطح شناخت ملی و مردمی از اصول و روش‌های دیپلماسی بوده است. هرچه شناخت و آگاهی ملی از دیپلماسی و شیوه‌های آن بالا رود، امکان اینکه ما دیپلمات‌ها نقاط ضعف اقداماتمان را از چشم مردم و نظارت ملی دور نگه داریم، کمتر می‌شود.  دوستان از بنده خواستند درباره صحبت‌های اخیر وزیر امور خارجه در شورای روابط خارجی آمریکا اظهار نظر کنم و من این نوشته را در اختیار روزنامه «وطن‌امروز» قرار دادم.
در واقع آنچه در شورای روابط خارجی آمریکا اتفاق افتاد به لحاظ استانداردهای دیپلماتیک به‌طور کاملاً واضح و روشن خلاف نرم‌های دیپلماتیک است. شما در جهان هیچ وزیرخارجه‌ای را پیدا نمی‌کنید که در یک اجلاس رسمی و علنی در برابر پرسش در قبال سیاست خارجی، به درد دل با حضار درباره تأثیرات آن امر خارجی در ایجاد مشکل در داخل برای خود و جناح داخلی خود بپردازد. اینکه چنین امر واضح و منکر دیپلماسی اتفاق می‌افتد و حتی توجیه هم می‌شود اساساً ناشی از همان استضعاف دیپلماتیک ملی است، این استضعاف دیپلماتیک بویژه بعد از انقلاب توسعه و تعمیق یافته است. بعد از انقلاب، چون اصل بر روش‌های انقلابی بوده لذا دیپلماسی بیشتر با انگ سازشکاری و نوعی ضد سمپاتی نسبت به آن مواجه بوده است. این نوع پاسخ آقای ظریف به‌قدری دور از اصول اولیه دیپلماسی و شؤون دیپلماتیک است که حتی شخص سؤال‌کننده خود نیز در سؤالش به آن اذعان و تصریح می‌کند انتظار ندارد آقای ظریف از تأثیرات داخلی بگوید. به پرسش خانم هاله اسفندیاری توجه فرمایید: «دکتر ظریف! بسیار سپاسگزارم، آیا شکست در مذاکرات بر سیاست خارجی ایران تأثیر می‌گذارد؟ اگر بله، چطور؟ من از تأثیر این اتفاق بر سیاست داخلی صرف نظر می‌کنم زیرا می‌دانم این کار شما نیست، سپاسگزارم.» اما آقای ظریف بدون توجه به اینکه ایشان از موضع ملی یک کشور به‌عنوان وزیر امور خارجه باید پاسخ بگوید، به درددل در برابر دشمن می‌پردازد و سفره دلش را باز می‌کند و می‌گوید شما دفعه پیش هم به ما توجه نکردید و جناح ما سقوط کرد و من بازنشسته شدم و حالا دوباره زنده شده‌ام و حضار خندیدند و... در فرصت‌های متعددی آقای ظریف این اشتباه واضح را مرتکب شده‌اند و مرتب به آمریکا و غرب با ویدئو و فیس‌بوک و... گوشزد کرده‌اند که در 10 سال پیش عدم توافق شما با ما منجر به سقوط ما شده و ایران از 200 سانتریفیوژ آن موقع امروز به 20 هزار سانتریفیوژ رسیده است، یعنی اگر آمریکا و غرب 10 سال پیش با این دوستان توافق می‌کردند، حالا دیگر ایران 20 هزار سانتریفیوژ نداشت؟ یعنی آقای ظریف هم معتقد است 20 هزار سانتریفیوژ ایران، تهدیدی  بوده که به‌دلیل سقوط آنها در ایران در طول 8 سال گذشته ساخته شده است؟! در حالی که  ایشان نه به‌عنوان عضو یک جناح بلکه به‌عنوان نماینده کل نظام ایران ‌باید همواره تصریح کند که این 20 هزار سانتریفیوژ دستاورد ملی ایرانیان است نه محصول سقوط یک جناح و روی کار آمدن یک جناح دیگر و اگر جناح آقای ظریف هم می‌ماند باید بگوید باز ایران این 20 هزار سانتریفیوژ را می‌ساخت! داشتن تکنولوژی صلح‌آمیز هسته‌ای خواسته ملی ایرانیان است و آنچه این دولت می‌تواند انجام دهد همانطور که آقای رئیس‌جمهور تصریح کردند حداکثر شفاف‌سازی است نه دست کشیدن از تکنولوژی صلح‌آمیز هسته‌ای! حالا ممکن است گفته شود این پلتیک است که آقای ظریف به‌کار می‌برد تا آمریکایی‌ها را وادار کند به‌خاطر ماندن جناح آقای ظریف به ایران امتیاز دهند و هدف اصلی، امتیازگیری برای ایران است و طرح مسائل جناحی صرفاً یک پلتیک است. در اینجا باید تصریح کنم اگر چنین هدفی هم مدنظر باشد، طرح آن در یک برنامه رسمی و در برابر رسانه‌ها و دیدگان همه جهان تأثیرش در حریف معکوس خواهد بود و او چنین برداشت خواهد کرد که آنقدر دست ایران خالی شده و محتاج توافق است که وزیر امور خارجه‌اش در برابر چشم همه ایرانیان و همه جهانیان مانور جناحی می‌دهد! حالا فرض کنیم همین سؤال را از آقای جان کری به‌عنوان وزیرخارجه آمریکا بکنیم، پاسخش چنین خواهد بود: «اگر مذاکرات شکست بخورد آمریکا گزینه‌های دیگر از جمله تشدید تحریم‌ها و دیگر گزینه‌های روی میز را بررسی و متناسب با شرایط فعال خواهد کرد.»
حالا فرض کنیم فردی مثل جان کری وزیرخارجه ایران است، پاسخش به این سؤال چنین خواهد بود: «سیاست حفظ و توسعه تکنولوژی صلح‌آمیز هسته‌ای توأم با شفاف‌سازی و مذاکره، سیاست ثابت و اصولی جمهوری اسلامی ایران است و همانطور که آقای رئیس‌جمهور فرمودند مناقشه هسته‌ای راهی جز مذاکره ندارد و ایران در هر شرایطی متناسب با مقتضیات آن شرایط، این سیاست اصولی خود را ادامه خواهد داد.» دیدیم که آقای ظریف به‌عنوان وزیر امور خارجه ایران به این پرسش چه جوابی دادند اما حالا فرض کنیم ایشان به‌عنوان وزیرخارجه آمریکا می‌خواستند به این پرسش جواب دهند، قاعدتاً چنین جواب می‌دادند: «اگر مذاکرات شکست بخورد این در صندوق‌های رأی مردم اثر گذاشته و حزب ما در انتخابات شکست می‌خورد و نه تنها کنگره بلکه مجلس سنا نیز به‌دست تندروهای جمهوریخواه می‌افتد و در نهایت در انتخابات ریاست جمهوری، ما دموکرات‌ها شکست می‌خوریم و من بازنشسته می‌شوم!» مقام معظم رهبری برلزوم برگزاری یک دوره آشنایی با توانمندی‌های نظامی تصریح فرمودند اما این شرایط نشان می‌دهد دوستان یک دوره آموزش ضمن خدمت درباره اصول و روش‌های دیپلماسی نیز لازم دارند.   
 

گروه اجتماعی: رئیس سازمان تربیت‌بدنی نیروهای مسلح از معافیت دارندگان مدال طلای بازی‌های آسیایی از انجام خدمت سربازی خبر داد. سردار مهرعلی باران‌چشمه، رئیس سازمان تربیت بدنی نیروهای مسلح با اعلام این خبر گفت: بر اساس قانون سرباز قهرمان، تمام دارندگان مدال طلا در بازی‌های آسیایی از انجام خدمت دوره ضرورت معاف می‌شوند و این معافیت شامل ورزشکاران انفرادی و تیم‌های گروهی نیز خواهد شد. وی با بیان اینکه یکی از فرزندان دارندگان مدال طلا در مسابقات پارالمپیک آسیایی نیز از انجام خدمت سربازی معاف خواهد شد به ایسنا گفت: تمام این افراد باید تنها دوران آموزشی خود را سپری کنند و پس از آن کارت معافیت سربازی به آنها ارائه می‌شود. به گفته باران چشمه، در صورتی که هر یک از این قهرمانان به سربازی اعزام نشده یا در حین انجام خدمت سربازی بوده باشند می‌توانند با ارائه درخواست خود به وزارت ورزش و جوانان نسبت به دریافت معافیت خود اقدام کنند، بنابراین تاکید می‌کنم ثبت درخواست معافیت این افراد تنها باید از طریق وزارت ورزش و جوانان انجام شود. رئیس سازمان تربیت بدنی نیروهای مسلح همچنین تاکید کرد: برابر قانون به دارندگان مدال‌های برنز و نقره در بازی‌های آسیایی معافیت اعطا نمی‌شود. باران چشمه درباره امکان اعطای معافیت به فرزندان بانوان قهرمان در بازی‌های آسیایی نیز اظهار داشت: درباره فرزندان بانوان، در قانون چیزی پیش‌بینی نشده که به نظرم این موضوع نیز باید مورد توجه قرار گیرد اما در حال حاضر معافیتی به آنها تعلق نخواهد گرفت.
 

اسامی بازیکنانی که به اردوی پرتغال می‌روند یک نکته جالب با خود دارد و آن هم عدم حضور بازیکنان پرسپولیس در لیست تیم ملی است. کارلوس کی‌روش درحالی 24 بازیکن را با خود به اردوی پرتغال می‌برد که از نکات جالب آن عدم حضور بازیکنان پرسپولیس در این اردو است. این اتفاق در حالی رخ داده که هیچگاه (حداقل در 40 سال اخیر) سابقه نداشته بازیکنی از پرسپولیس در اردوی تیم ملی حاضر نباشد و انتظار می‌رفت بازیکنانی مثل رضا حقیقی و پیام صادقیان در اردوی تیم ملی باشند. پیش از این در جام‌جهانی 2006 هیچ‌یک از استقلالی‌های حاضر در تیم ملی فرصت بازی کردن پیدا نکرده بودند که در نوع خود بی‌سابقه بود و لیست جدید کارلوس کی‌روش هم اقدامی بود که جزو اولین‌ها محسوب می‌شود. هرچند که کارلوس کی‌روش در اظهاراتش اعلام کرده در دعوت بازیکنان به تیم ملی، توجهی به تیم آنها ندارد اما پرسش علاقه‌مندان به فوتبال از او این است که آیا فرصت بازی در استرالیا به حتی یک پرسپولیسی داده نمی‌شود؟ و از آن جالب‌تر آیا هیچ بازیکنی از پرسپولیس در کاروان تیم ملی در استرالیا نخواهد بود؟ برای پاسخ به این پرسش باید حداقل 2 ماه دیگر صبر کرد.

 

گروه اقتصادی:  کارشناسان اقتصادی زیادی آمار رشد اقتصادی 4/6 درصدی بانک مرکزی را غیرواقعی خواندند و حتی مصباحی‌مقدم، عضو کمیسیون برنامه و بودجه این آمار را افسانه خوانده است. البته بانک مرکزی به این ادعاها واکنش نشان داده و رشد اقتصادی بعد از 2 سال رکود را افسانه نمی‌داند. واقعیت چیست؟ کارشناسان اقتصادی درست می‌گویند یا بانک مرکزی؟
به گزارش «وطن امروز»‌، مصباحی‌مقدم، عضو کمیسیون برنامه و بودجه چهارشنبه هفته گذشته گفته بود: نرخ رشد 4/6 درصدی اقتصاد کشور که اخیرا از سوی بانک مرکزی اعلام شد، بشدت غلط و غلط‌انداز است. مگر می‌شود نرخ رشد منفی 5/8 سال گذشته در سه ماه ابتدای سال 93 به مثبت 6/4 رسیده باشد؟ این به افسانه شبیه‌تر است، احتمال دارد در مقایسه سال 93 با سال 92 این نرخ رشد به دست آمده باشد که با کم کردن 6/4 از نرخ منفی 8/5 نتیجه منفی 2/1 می‌شود، یعنی هنوز نرخ رشد زیر صفر است.
بانک مرکزی نیز در پاسخ به این ادعای مصباحی‌مقدم در اطلاعیه‌ای اعلام کرد: رشد اقتصادی 6/4 درصدی اقتصاد کشور در فصل اول سال جاری براساس مقایسه (محاسبه درصد تغییرات) رقم تولید ناخالص داخلی به قیمت‌های ثابت سال 1383 در فصول اول سال‌های 1393 و 1392 به دست می‌آید. در گزارش بانک مرکزی به صراحت بیان شد رقم رشد اعلام شده براساس استانداردهای آماری موجود و منابع آماری رسمی محاسبه شده و لذا طرح هرگونه شبهه‌ای در این زمینه بی‌مورد است. ایشان (مصباحی‌مقدم) در بخشی دیگر از صحبت‌های خود، رشد اقتصادی 6/4 درصدی فصل اول سال جاری را به «افسانه» تشبیه کرده‌اند. قاعدتاً اگر ایشان گزارش‌های تکمیلی بانک مرکزی در این باره را ملاحظه می‌فرمودند، به این نکته واقف می‌شدند که با وجود رشد 6/4 درصدی اقتصاد در فصل اول سال 1393، کماکان سطح تولید ناخالص داخلی به قیمت‌های ثابت سال 1383 در سطحی کمتر از رقم فصل اول سال 1390 قرار دارد. این امر بدان معناست که اقتصاد ایران در مرحله بازیابی توان از دست رفته و به عبارت دیگر، بازیابی استفاده از ظرفیت‌های خالی خود قرار دارد و هنوز به سطح تولید سال 1390 نرسیده است. لذا با وجود رشد 6/4 درصدی اقتصاد در فصل اول سال جاری، اتفاق خارق‌العاده و غیرقابل باوری در اقتصاد کشور صورت نپذیرفته است و چنین نرخ رشدی پس از 8 فصل رشد منفی، کاملاً طبیعی است.
واقعیت چیست؟
بانک مرکزی در توضیحات خود به نوعی سخن اقتصاددانان از جمله مصباحی مقدم را تایید کرده است. برخی اقتصاددانان مانند مجیدرضا حریری– که اتفاقا از  فعالان بخش خصوصی هم هست- اعتقاد دارند رشد اقتصادی اعلامی از سوی بانک مرکزی یک ابداع جدید است. مثلا هیچگاه تا به حال نرخ رشد اقتصادی یک فصل با همان مدت مشابه در سال قبل آن مقایسه نشده اما بانک مرکزی «سیف» این کار را کرده و هیچ توضیحی نداده است و تنها اعلام شده که رشد اقتصادی 6/4 درصد است. حریری عضو اتاق بازرگانی ایران می‌گوید: مقایسه رقم رشد اقتصادی در دو فصل بهار امسال و سال گذشته ابداع جدید بانک مرکزی بود. این روش جدید محاسبه مبنای درستی برای نشان دادن رشد اقتصادی نیست، چراکه سال 92 دولت قبل سال‌های پایانی را پشت سر می‌گذاشت و درگیر انتخابات بودیم. این دولت نیازی به تبلیغ اینچنینی ندارد، چراکه تبلیغ از این منظر بیشتر دافعه ایجاد می‌کند تا جاذبه. با توجه به اظهارات اقتصاددانان در زمینه آمارهای دولت می‌توان نتیجه گرفت که ابداع جدید بانک مرکزی برای مقایسه رشد اقتصادی بهار 93 نسبت به بهار 92 یک اقدام تبلیغاتی بوده تا سخن برخی از مسؤولان نسبت به خروج اقتصاد ایران از رکود زمین نماند در حالی که معمولا رشد اقتصادی سالانه منتهی به فصل محاسبه و اعلام می‌شود. بدین ترتیب بانک مرکزی باید رشد اقتصادی تابستان 92 تا بهار 93 را با رشد اقتصادی تابستان 93 تا بهار 92 مقایسه می‌کرد نه اینکه رشد دو فصل قیاس شود. به همین علت است که بانک مرکزی در اطلاعیه خود تاکید می‌کند که بعد از 8 فصل رکود این رشد اقتصادی اصلا عجیب نیست.
 

گروه سیاسی: قائم‌مقام سازمان فضایی ایران معتقد است نوع نگاه برخی مسؤولان کشور منجر به پسرفت کشور در حوزه علوم فضایی شده است. حوزه‌ای که با توجه به روند تحولات دنیا در ابعاد مختلف علمی و نظامی لازم است در اولویت ویژه‌ای قرار بگیرد. به گزارش «وطن امروز»، نگرانی‌های موجود درباره عدم توجه دولت به حوزه مسائل فضایی که مورد انتقاد قائم‌مقام سازمان فضایی ایران نیز قرار گرفته چندی پیش نیز از سوی محافل دانشگاهی ابراز شد. اما اظهارات روز شنبه حمید فاضلی  قائم‌مقام سازمان فضایی در پژوهشگاه فضایی ایران و تاکید وی بر پسرفت فضایی ایران مهم به نظر می‌رسد. به اعتقاد فاضلی که در حقیقت یک مسؤول دولتی محسوب می‌شود مهم‌ترین دلیل پسرفت ایران در حوزه فضایی سوء‌مدیریت برخی مسؤولان است و ارتباط دادن این موضوع به مساله تحریم هیچ مفهومی ندارد. به گزارش ایرنا، حمید فاضلی روز شنبه در مراسم آغاز به کار هفته جهانی فضا در پژوهشگاه فضایی ایران درجمع خبرنگاران افزود: بسیاری از ضعف‌ها در کشور را نباید به حساب تحریم‌ها و مشکلات حاصل از آن گذاشت بلکه برخی از مشکلات به ضعف مدیریت کشور بازمی‌گردد. وی افزود: براساس اعلام موسسات معتبر بین‌المللی، ایران طی 5 سال گذشته یکی از قدرت‌های نوظهور فضایی با بالاترین نرخ فعالیت‌ها بود اما این وضعیت اکنون قدری در حال پسرفت است. فاضلی وضعیت برنامه‌های هوا - فضای ایران را به طور تلویحی با دیگر کشورها مورد مقایسه قرار داد و گفت: اکنون برخی کشورهای حاشیه خلیج‌فارس قرار است کاوشگر به مریخ بفرستند علاوه براین اخیرا این کشورها سرمایه‌گذاری شش میلیارد دلاری در زمینه ماهواره‌های مخابراتی داشته‌اند. قائم‌مقام سازمان فضایی در بخش دیگری از اظهاراتش گفت: کشوری که در چند سال گذشته برای دریافت تنها 2 فروند هواپیما دست نیاز به سوی ایران دراز می‌کرد، امروز به جایی رسیده است که برخی از خطوط هوایی دنیا را مدیریت می‌کند و مانند سایر کشور‌های خلیج فارس در پی تشکیل نهاد مستقلی برای فعالیت‌های فضایی زیر نظر مستقیم دولت‌هاست. اگرچه فاضلی اسمی از کشور خاصی نبرد اما احتمالا «امارات» کشور مورد نظر بوده است.
مسؤولان در تردید هستند
فاضلی درعین حال عدم همرأیی و همفکری درمیان مسؤولان کشور درباره طرح‌های فضایی کشور را به صورت تلویحی مورد انتقاد قرار داد و تاکید کرد برخی مسؤولان در این زمینه دچار تردید هستند.  وی گفت: در حالی که بسیاری از کشورها راهی را که ایران طی 3 سال گذشته توسعه داده و نتایج آن را اخذ کرده پیش رو قرار داده‌اند اما ما در بین مسؤولان همچنان دچار تردید برای یکپارچگی سازمان فضایی هستیم. قائم‌مقام سازمان فضایی به حضور نمایندگان کشورهای مختلف در کشور و بازدید از سازمان فضایی اشاره کرد و گفت: بسیاری از مقامات فضایی دنیا از جمله کشورهای ترکیه و مالزی در تهران وجود سازمان یکپارچه فضایی در کشور را از محسنات برنامه فضایی ایران اعلام کردند. وی ابراز تاسف کرد: با این وجود زمزمه‌هایی برای تغییر در یکپارچگی سازمان فضایی می‌شنویم که امیدواریم با حمایت مسؤولان ذی‌ربط این موضوع رفع شود. این اظهارات در حالی مطرح شد که محمد شریعتمداری معاون اجرایی رئیس جمهوری در حاشیه همین برنامه در گفت‌وگو با ایرنا با بیان اینکه سازمان فضایی کشور به عنوان یک تشکل یکپارچه زیر نظر ریاست‌جمهوری باقی خواهد ماند، گفت: تلاش می‌کنیم در دولت تدبیر و امید این سازمان را کوچک‌تر و چابک‌تر کنیم و سازمان فضایی به این اندازه فربه نمی‌خواهیم. روزهای 12 تا 18 مهرماه به عنوان هفته جهانی فضا نامگذاری شده است. در این هفته برنامه‌های ویژه‌ای در ایران همانند بسیاری از کشورهای جهان برپاست.
نگرانی دانشجویان شریف
 آذرماه سال گذشته و در حوالی روز دانشجو بود که جمعی از دانشجویان نخبه دانشگاه صنعتی شریف با انتقاد از معاونت اجرایی رئیس‌جمهور، نسبت به عدم پرتاب ماهواره «شریف ست» اعتراض کردند. این دانشجویان تاکید کرده بودند «شریف ست» آماده پرتاب است و تمام تست‌های آن با موفقیت انجام شده، سازمان فضایی هم بر این آمادگی صحه گذاشته اما معاون اجرایی ریاست‌جمهوری مانع پرتاب آن شده است.  به گفته دانشجویان شریف، ماهواره شریف‌ست قرار بود پرتاب شود اما از سوی معاون اجرایی ریاست جمهوری، پرتاب آن محقق نشد و قرار است این ماهواره با ماهواره‌بر بومی سفیرB1 به فضا پرتاب شود. بنا بر ادعای دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف این ماهواره که در نوع خود، یک شاهکار است، در صورت پرتاب اعتبار شایانی در سطح جهان برای تیم دانشجویی، مهندسی و تیم مدیریت پشتیبان ایجاد خواهد کرد. این دانشجویان همچنین خطاب به دولت یازدهم عنوان کردند: از دولت تدبیر و امید انتظار داریم که پیشرفت‌های علمی بیش از پیش پاس داشته شود و امید دانشجویان به یأس و ناامیدی مبدل نگردد. اما اعتراض دانشجویان صنعتی شریف نسبت به توقف در پرتاب «شریف ست» در آن موقع با واکنش تند محسن بهرامی رئیس حوزه معاونت اجرایی رئیس‌جمهور مواجه شد و وی صراحتا گفته بود این موضوع چه‌ربطی به آنها دارد که بگویند چه‌کسی مانع شده است؟ وی همچنین با اظهارات تندی به دانشجویان گفته بود: برای پرتاب ماهواره باید هزاران کار فنی، تکنیکی و هماهنگی‌های لازم را انجام دهیم، از این‌رو این موضوع اصلاً در حیطه دانشجویان نمی‌گنجد و من حرکت آنها را سیاسی می‌دانم. دانشجویان مراقب باشند که به‌صورت ابزار از آنها استفاده نشود و من اقدام آنها را سیاسی می‌دانم چون احتمالاً رئیس دانشگاه شریف در معرض تغییر و تحول است و می‌خواهد جوسازی کند که جلوی تغییر و تحولش گرفته شود. بهرامی  همچنین با بیان اینکه این موضوع هیچ ربطی به دانشگاه شریف و رئیس آن ندارد، بار دیگر تأکید کرد که موضوع ماهواره شریف‌ست کاملاً تکنیکی و نیازمند هماهنگی بسیار بسیار گسترده با دستگاه‌های اجرایی است و اصلاً ربطی به رئیس دانشگاه شریف هم ندارد. اما اظهارات روز شنبه قائم‌مقام سازمان فضایی ایران در حالی است که محمد شریعتمداری سال گذشته بعد از 2 هفته از اعتراض دانشجویان دانشگاه صنعتی شریف دلایل عدم پرتاب ماهواره شریف‌ست را مسائل فنی عنوان کرد. مسائلی که با گذشت نزدیک به 9 ماه ظاهرا هنوز پابرجاست. معاون اجرایی رئیس‌جمهور و رئیس سازمان فضایی کشور دی‌ماه سال گذشته در واکنش به اخباری درباره علت توقف پرتاب ماهواره شریف‌ست ضمن انتقاد از برنامه سیاسی‌سازی برخی دوستان نه‌چندان دلسوز که معلوم نیست با چه انگیزه‌ای صورت می‌پذیرد، گفته بود: تلاش‌های علمی و فعالیت‌های پژوهشی دانشمندان عزیز کشور ما، در سازمان‌های مهم پیشتاز علم و تکنولوژی کشور خصوصاً دانشگاه‌ها و مراکز علمی و آموزشی مهمی که در تراز بین‌المللی افتخارآفرینی کرده و می‌کنند، از سرمایه‌های قیمتی و باارزش کشورمان و حاصل عمر و تاریخ یک ملتند و از نظر اینجانب هیچ ربطی اختصاصی و انحصاری به هیچ دولت یا شخص خاصی نداشته و ندارند و هیچ حب و بغضی هر چند سیاسی‌کارانه به فرض وجود، در هیچ دوره‌ای نتوانسته و نمی‌تواند این سرمایه‌های باارزش را کم‌اهمیت پندارد یا کوچک بشمارد. البته شریعتمداری روز شنبه در حاشیه افتتاح هفته جهانی فضا به تسنیم گفت: ماهواره ایرانی شریف‌ست  کاملا آماده پرتاب است و امیدواریم امسال این اتفاق بیفتد. موضوعی که مشخص نیست به وقوع می‌پیوندد یا همچنان به درازا می‌انجامد. اکنون به نظر می‌رسد سقوط جایگاه علمی ایران و کند شدن شتاب علمی در دولت یازدهم که حاصل پررنگ شدن برخی حواشی در دولت است به جایگاه فضایی کشور نیز که طی سال‌های گذشته به یکی از قطب‌های علمی دنیا تبدیل شده بود ضربه وارد کرده و لازم است برای این مهم تمهیدات لازم اندیشیده شود.

مهدی محمدی: یک- اجازه بدهید از اینجا شروع کنیم. وضعیت قدرت ملی ایران در آغاز مذاکرات ایران و 1+5 هر چه بوده، اکنون کاملا دگرگون شده است. ایران و گروه 1+5 دور جدید مذاکرات خود را در فضای پساانتخاباتی آغاز کردند، یعنی زمانی که محاسبات طرف آمریکایی بر اثر آدرس‌های اشتباه ارسال شده در طول دوران انتخابات، به این سمت متمایل شده بود که در ایران یک فشار اجتماعی برای سازش هسته‌ای وجود دارد و تیمی هم که انتخابات را برده متمایل‌ترین تیم درون جامعه سیاسی ایران به تحقق چنین پروژه‌ای است. در واقع تعبیر درست این است که بگوییم انتخابات 92 یک اختلال محاسباتی در طرف‌های مذاکره‌کننده هسته‌ای به‌وجود آورد که کل یک سال گذشته – به یک معنا - صرف تصحیح آن از جانب نظام شده است. اکنون اما وضعیت کاملا متفاوت است. آمریکا در حالی که هرگز از حالا ضعیف‌تر نبوده، در منطقه خاورمیانه وارد نبردی بلندمدت شده است. نبردی که آمریکایی‌ها بخواهند یا نه، آنها را نیازمند نفوذ، قدرت و تدبیر ایران کرده است. نبردی که می‌دانند باید در آن بجنگند اما نمی‌دانند چگونه باید در آن پیروز شوند و نبردی که تدوین یک راهبرد برای موفقیت در آن مستلزم به چالش کشیده شدن کل استراتژی منطقه‌ای سنی‌محور آمریکاست. آمریکا در این نبرد نه فقط نیازمند بلکه دنباله‌رو ایران است. ممکن است آمریکایی‌ها نخواهند به این امر تصریح کنند یا حتی تمایل خود به راه افتادن از پی  ایران را انکار کنند ولی این، چیزی را در صحنه عمل تغییر نخواهد داد. آمریکا در آسمانی پرسه می‌زند که زمین آن در اختیار ایران است. تفکیک نبرد منطقه‌ای علیه تروریسم که ایران اصالتا و آمریکا از سر اکراه و اجبار وارد آن شده‌اند از مذاکرات هسته‌ای هم ممکن نخواهد بود. درست همانند غرب، ایران با نظرداشت تمام قدرت ملی خود پای میز مذاکره نشسته است و آمریکایی‌ها می‌دانند ارکان قدرت ملی ایران قابل تجزیه نیست. بنابراین اگر زمانی آمریکایی‌ها تصور می‌کردند ایران گزینه‌ای جز مذاکره و توافق ندارد و در صورت عدم توافق، توانی برای ایستادن در مقابل غرب نخواهد داشت، اکنون این آنها هستند که راهی جز توافق با ایران ندارند تا شاید روزنه‌ای برای خروج آنها از بن‌بست ژئوپلیتیکی که برای خود به‌وجود آورده‌اند، گشوده شود.
دو- مهم‌ترین نقطه بحث  میان تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای در ایران و منتقدان آنها، بر خلاف آنچه برخی نوغربگرایان ایرانی می‌گویند این نیست که آیا باید درباره موضوع هسته‌ای توافق کرد یا نه. اتفاقا این نقطه‌ای است که درباره آن اختلافی وجود ندارد. اختلاف در اینجاست که منتقدان می‌گویند ایران همواره به اندازه‌ای که بتواند یک توافق خوب بکند قدرتمند بوده و این قدرت اکنون به نحو غیرمنتظره‌ای افزایش هم یافته است. مهم‌ترین نقطه بحث  این است: منتقدان می‌گویند شیوه‌ای که تیم مذاکره‌کننده در پیش گرفته به یک توافق خوب منجر نخواهد شد و می‌تواند تاریخی‌ترین فرصت خلق شده پیش روی جمهوری اسلامی را –که بخش عمده آن مربوط به عملکرد دولت‌های نهم و دهم است- تباه کند اما ظاهرا تیم مذاکره‌کننده از این خاستگاه مذاکره نمی‌کند بلکه صرفا در پی آن است که به هر قیمت به توافق برسد و این توافق را هم نه برای احقاق حق و رفع مظالم از ایران، بلکه برای اهداف سیاسی و انتخاباتی در داخل کشور  لازم دارد. تا یکی ـ دو هفته پیش، طرح مساله از این منظر، بسیار توطئه‌اندیشانه تلقی می‌شد اما آنچه آقای ظریف در این مدت در اختیار ما گذاشته کاملا کافی است تا این تحلیل را موجه کند.
سه - ظریف در سخنرانی شورای روابط خارجی آمریکا، 3 آدرس مهم به غرب ارسال کرد:
اول- دولت فعلی یک دولت مطلوب برای غرب در ایران است و غرب نباید فرصت راهبردی حمایت از این تیم را از دست بدهد.
دوم- اگر غرب از این تیم حمایت نکند، این تیم شانسی برای بقا در صحنه سیاست داخلی ایران ندارد.
سوم- تیم ایرانی نه برای رسیدن به یک توافق هسته‌ای بلکه برای تامین نیازهای سیاست داخلی خود مذاکره می‌کند.
پوستری که چهارشنبه گذشته به سفارش آقای ظریف از سوی برخی سینماگران ایرانی امضا شد، این پکیج آدرس‌های غلط را کامل کرد. اگر خودمان را جای غربی‌های بگذاریم – بویژه حالا که روشن شده این پوستر طراحی وزارت امور خارجه بوده نه ابتکار چند هنرمند - پیام‌هایی که از دل این پوستر (برای غربی‌ها) بیرون می‌آید چنین است:
اول- تیم مذاکره‌کننده (لابد به این دلیل که توافق را برای انتخابات نیاز دارد) هر توافقی را بهتر از توافق نکردن می‌داند.
دوم- امتیازهایی که این تیم حاضر است در مذاکرات واگذار کند (مطابق جدول ارائه شده در پوستر) تقریبا همه زیرساخت هسته‌ای ایران را دربرمی‌گیرد.

سوم- تیم مذاکره‌کننده عقیده دارد تداوم روند فعلی به تضعیف طبقه متوسط در ایران – یعنی همان‌ها که لابد قرار است در انتخابات به دوستان آقای ظریف رأی بدهند - منجر خواهد شد.
این آدرس‌ها، در بهترین حالت، غربی‌ها را اگر کودن هم باشند، به این نتیجه می‌رساند که تیم مذاکره‌کننده مذاکرات هسته‌ای را به عنوان بخشی از کمپین انتخاباتی جریان غربگرا در ایران تعریف کرده و چون هر توافقی را بهتر از توافق نکردن می‌داند بنابراین به هیچ خط قرمز واقعی باور ندارد.
چهار- مذاکرات هسته‌ای قبل از آنکه تکنیک چانه‌زنی یا مهارت بده بستان باشد، یک نبرد محاسباتی است و در نهایت کسی برنده بازی خواهد بود که در مدیریت محاسبات طرف مقابل موفق شود. آمریکا تنها در شرایطی تن به یک توافق خوب با ایران خواهد داد که:
اولا- بداند ایران در صورت عدم توافق قدرت لازم را برای مدیریت یک تخاصم جدید دارد.
ثانیا- ایران از خط قرمزهایی که ترسیم کرده به هیچ‌وجه عدول نخواهد کرد و این خط قرمزها ابزار چانه‌زنی نیست.
و ثالثا- هیچ جریان درون حاکمیتی در ایران وجود ندارد که آماده قربانی کردن منافع ملی پیش پای ساخت و پاخت پنهان با غربی‌ها باشد.
متاسفانه آدرس‌های راهبردی که آقای ظریف در هفته‌های گذشته برای غربی‌ها ارسال کرده، همه بر خلاف این روند بوده است. مقام‌های دولت همواره گفته‌اند محمدجواد ظریف مذاکره‌کننده ماهری است اما آنچه بویژه در این چند روز آشکار شده چندان بوی مهارت نمی‌دهد و برعکس نشان می‌دهد او حتی اگر چانه‌زن خوبی باشد، به هیچ وجه یک طراح راهبردی قابل اتکا آن هم در صحنه‌ای چنین پیچیده و پرظرافت نیست.  پیام ظریف برای دشمن خارجی هم در پوستری که طراحی کرده و بار گران حمل آن را بر دوش چند هنرمند غیر‌متخصص در حوزه مسائل راهبردی گذاشته و هم در شبه درد دلی که با رفقای قدیمی‌اش در شورای روابط خارجی داشته، همه این بوده است که: «ما به نمایندگی از شما (غرب) در حال چانه‌زدن درون ایران هستیم. به ما کمک کنید تا امتیازهای بیشتری بگیریم و تقدیمتان کنیم!» پیام دیگر او هم این بوده است که: «حرف‌های حکومت را خیلی جدی نگیرید، مردم می‌خواهند به هر قیمتی توافق شود»! آیا اینها پیام‌هایی است که 7 هفته مانده به پایان مذاکرات، رئیس تیم مذاکره‌کننده باید برای دشمن‌ترین دشمنان ایران که حالا نام خود را گذاشته‌اند «طرف مذاکره‌کننده» ارسال کند؟ اگر معنای مهارت این است، شاید بهتر آن است که امور خود را یکسره به آماتورها واگذار کنیم.
پنج- تیم مذاکره‌کننده اکنون نماینده همه ملت ایران است اما این تیم بویژه رئیس آن درصدد تعریف خود به عنوان یک اصلاح‌طلب دوم خردادی است که در پی انتقام‌کشی انتخاباتی از رقیبان است، با ایجاد اشتباه‌های محاسباتی پی‌درپی برای دشمن، در حال تباه کردن نتیجه مقاومت یک دهه‌ای این ملت و حتی زحماتی است که خود و دوستانش در این یک سال کشیده‌اند. آقای روحانی در نیویورک گفت ایران زیر بار هیچ زور و تحمیلی نخواهد رفت. حتی از خود ظریف پیش‌تر شنیده‌ایم که در صورت عدم توافق فاجعه‌ای رخ نخواهد داد. اکنون تمام این نظام محاسباتی در حال تخریب و جایگزین شدن با یک سلسله آدرس‌های بشدت گمراه‌کننده است که خروجی آن تشدید اشتباهات محاسباتی غرب درباره قدرت ملی ایران، دیدگاه‌های مردم در ایران و دسته‌بندی‌های درون نظام ایران خواهد بود. با این وضع، 7 هفته دیگر، اگر خروجی مذاکرات سرسختی بیشتر غرب و باج‌خواهی افزون‌تر آن باشد، آقای روحانی جز وزیر امور خارجه خود کس دیگری را نباید ملامت کند.

گروه سیاسی: آنچه جواد ظریف طی یک سال اخیر انجام داد و تعریف رایجی که از اقدامات او می‌شود، مشخص است.  اگر به هر دلیلی اکنون نمی‌شود واقعیت رفتار ظریف را برای مردم توضیح داد اما همه می‌دانند معنای واقعی آنچه ظریف با برنامه هسته‌ای ایران انجام داده چیست. جدیدترین برگ از صفحه اقدامات ظریف در حوزه هسته‌ای، همان شاهکار کمپین سفارشی است که برخلاف تصورات، ماهیت و پشت پرده آن برای همه روشن شد. این جواد ظریف بود که پشت پرده کمپین 6 کارگردان سینما قرار داشت. کمپینی که شعار ذلت‌بار «هر توافقی از عدم توافق بدتر نیست» را بر پیشانی خود داشت و نشان می‌داد ماهیت آن چیست. آنهایی که مذاکرات هسته‌ای را به صورت ویژه دنبال می‌کنند با این شعار که مشخص شد شعار وزیر امور خارجه است – ظریف این موضوع را به رادیو ملی آمریکا گفته بود- متوجه شده‌اند باید در انتظار چه نتیجه فاجعه‌باری باشند. وقتی وزیر امور خارجه ایران که فرد نخست مذاکره‌کننده است، هر توافقی را بر عدم توافق ترجیح می‌دهد، کاملا مشخص است که آنچه در این میان ذبح می‌شود، چیست. به گزارش «وطن امروز»‌، محتوای کمپین آقای ظریف نشان می‌دهد قرار است چه بلایی بر سر برنامه هسته‌ای ایران بیاید. به این گزاره‌ها دقت کنید:
1- جواد ظریف، در حاشیه مذاکرات هسته‌ای نیویورک، گفت‌وگو با رادیو ملی آمریکا:  «فکر می‌کنم اگر شما حصول هر نوع توافق را با عدم توافق قیاس کنید، باید بگویم آشکار است که حصول یک توافق بسیار بهتر است».  
2- کمپین هسته‌ای 6 کارگردان سینما رونمایی می‌شود. کمپینی که مدعی است برای تسهیل مذاکرات هسته‌ای راه‌اندازی شده است. اما شعار محوری و کلیدی این کمپین یک جمله آشنا است: «هر توافقی از عدم توافق بدتر نیست».
3- مجید مجیدی یکی از کارگردانان این کمپین، مصاحبه و فاش کرده از طرف جواد ظریف از آنها خواسته شده در این کمپین حضور داشته باشند و پوستر کمپین را نیز وزارت امور خارجه طراحی کرده است. مجیدی البته از شعار کمپین «هر توافقی از عدم توافق بدتر نیست» بشدت انتقاد کرده و این شعار را غیرعقلانی دانست.
4- ظریف پشت پرده کمپین سینماگران بود اما نکته مهم‌تر از این شعار، مقایسه‌ای بود که ظریف در این کمپین انجام داد. او در گفت‌وگو با رادیو ملی آمریکا خواستار «مقایسه» حالت «هر توافق» با حالت «عدم توافق» شد. او در این کمپین نیز این مقایسه را به صورت دقیق و جزئی انجام داده است. در این مقایسه او می‌گوید در حالت توافق احتمالی، باید بازرسی‌های روزانه از برنامه هسته‌ای (و احتمالا بخشی از برنامه نظامی) ایران صورت بگیرد، هیچ سانتریفیوژی به سانتریفیوژهای کشور اضافه نمی‌شود (یعنی ایران از سانتریفیوژهای نسل‌های جدید نیز محروم می‌شود)،تاسیسات هسته‌ای ایران افزایش نخواهند یافت، ایران بیشتر از 5 درصد اورانیوم غنی نمی‌کند، ایران هیچ ذخیره‌ای برای اورانیوم نخواهد داشت، ایران پلوتونیوم تولید نخواهد کرد و دست آخر اینکه ایران در توافق احتمالی دیگر دانش هسته‌ای نخواهد داشت. این شرایط همان چیزی است که ظریف می‌گوید به عنوان توافق احتمالی، قابل ترجیح است.
 براساس همین 4 گزینه می‌توان فهمید توافق مورد نظر ظریف چیست و دارای چه مختصاتی است البته اینکه این توافق چه بر سر برنامه هسته‌ای ایران می‌آورد نیز قابل تشخیص است. البته دیدگاهی نیز وجود دارد که معتقد است این توافق احتمالی، بدترین شرایط را تصویر کرده است تا اگر تغییری در توافق اصلی نسبت به این توافق صورت گیرد، به عنوان یک برد تلقی شود. در هرصورت به نظر می‌رسد برنامه هسته‌ای ایران در حالت عقب‌گرد قرار گرفته است.
ظریف درباره ظریف
اما در لابه‌لای این موضوعات باید به موارد ظریف نیز دقت کرد. چرا وزیر امور خارجه ایران به جایی می‌رسد که در شورای روابط خارجی آمریکا صراحتا از آمریکایی‌ها می‌خواهد او و جریان سیاسی متبوعش را در ایران حمایت کنند؟ اگر ظریف در مذاکرات سعدآباد به صورت محرمانه از البرادعی خواسته بود وضعیت جریان اصلاحات در انتخابات ریاست جمهوری نهم را درک کند، چرا اکنون به صورت علنی از آمریکایی‌ها چنین مطالبه‌ای را مطرح می‌کند؟ آیا این جسارت محصول سکوت یا رخوت جریانات منتقد داخلی است یا اینکه این توافق آنقدر برای تیم دولت و جریان سیاسی «هاشمی– اصلاحات» مهم است که حاضرند برای انجام آن هر هزینه‌ای بدهند؟ به نظر می‌رسد اظهارات علنی ظریف برای آن است تا حمایت آمریکا از ائتلاف «هاشمی– اصلاحات» به عنوان یک مطالبه از سوی برخی رسانه‌های آمریکایی مطرح شود. و دومین مورد نیز درباره کمپین است. به‌صراحت می‌توان نام این کمپین را «توجیه عقب‌نشینی» نهاد. شاید یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ظریف در شرایط فعلی، آماده‌سازی فضای داخلی برای اعلام توافق ضعیف باشد. شاید او به دنبال آن است تا افکار عمومی ایران را آماده پذیرش توافق مطلوب خود کند. توافقی که اگر همان مختصات توافق احتمالی موجود در کمپین کارگردانان نباشد، مختصاتی شبیه آن دارد. در واقع مشکل اصلی برای اعلام توافق، افکار عمومی است که عقب‌نشینی از حقوق هسته‌ای را بر‌نمی‌تابد بنابراین «هر توافقی از عدم توافق بدتر نیست» تلاشی است که می‌خواهد یک توافق ضعیف را در افکار عمومی توجیه کند.
وقتی مردم دور می‌خورند
 افکار عمومی در ایران اکنون به‌خوبی از یک واقعیت تاسف‌انگیز آگاه شده‌اند. واقعیتی که می‌گوید وزیر امور خارجه اگرچه همه تصور می‌کنند به دنبال احقاق حقوق هسته‌ای ایران است اما دغدغه‌های متفاوتی مطرح می‌کند. وقتی ظریف در شورای روابط خارجی آمریکا صراحتا سفره دل باز می‌کند و از نگرانی‌های جریان سیاسی متبوع خود می‌گوید، مشخص می‌شود که آنها برای چه به مذاکرات رفته‌اند. آنهایی که اکنون می‌گویند «مردم دور خورده‌اند» حرف بیراهی نمی‌زنند. مذاکرات هسته‌ای و مجوز مذاکره با آمریکا به خاطر «لغو تحریم‌ها» صورت گرفت اما آنچه مردم ایران در ادامه دیدند، گره زدن منافع حزبی به مذاکرات هسته‌ای بود. اکنون وزیر امور خارجه دولت یازدهم، صراحتا و فارغ‌البال در محافل جهانی این پیام را صادر می‌کند که آمریکا باید وضعیت اصلاح‌طلبان را درک کرده و برای جلوگیری از شکست آنان در فضای سیاسی ایران، باید برنامه‌ریزی کند. اکنون دیگر همه در ایران می‌دانند اتکای جریان ائتلاف سیاسی سال 92 که دولت یازدهم محصول آن بود، به آمریکاست و در این شرایط اعتماد به دولت آسیب می‌بیند. این هم یکی دیگر از هزینه‌هایی است که دیپلماسی ظریف برای کشور داشته و دارد. بدیهی است اگر در چنین شرایطی توافقی صورت گیرد، بیش از آنکه توافق ایران و 1+5 باشد، توافق ائتلاف «اصلاح‌طلبان– هاشمی» با 1+5 است. دولت نباید از این ادبیات منتقدان دلگیر باشد. وقتی وزیر خارجه صراحتا خواستار ائتلاف با آمریکایی‌ها علیه بخشی از دیدگاه‌های رایج مردم ایران است، چرا باید مذاکرات را ملی دانست؟ وقتی تنها راه باقی‌مانده برای راضی کردن کدخدا، اعلام نظر مشترک علیه بخشی از مردم انقلابی است، چرا باید تصور کرد منافع ملی در مذاکرات رعایت می‌شود؟
 

مجتبی اصغری: در کشوری که برخی احزاب با اصرار خود را حامی شعارهایی همچون «جریان آزاد اطلاعات» می‌خوانند، بررسی تئوری‌های پشت پرده دیپلماسی رسمی کشور که در ارتباطی عمیق با منافع ملی تک‌تک ایرانیان است، متاسفانه تحمل نمی‌شود. این سوالی جدی است که اگر در مانیفست «آقای وزیر امور خارجه» هنر تعامل در سیاست خارجی مرتبط با تعامل در داخل است، چرا هرگونه تلاشی برای مطالعه دقیق گفتار و اندیشه پشت پرده رویه فعلی دولت اعتدال در فضای دیپلماسی جهانی با «اتهام‌زنی» و «برچسب افراط‌گرایی» پاسخ داده می‌شود؟ چرا مرور مواضع آشکار شخص وزیر امور خارجه در اندیشکده‌های غربی و کتاب‌هایی که در تیراژ جهانی منتشر شده‌اند، حرکتی «تخریبی» و فضاسازی «امنیتی» تعبیر می‌شود؟!
انتقاد از ایده‌آلیستی بودن نگاه مثبت به غرب و تاثیر این طرز تفکر بر سیاست‌ورزی در عرصه فراملی کماکان بحث روز «وطن» است. در شرایطی که آمریکا و کشورهای اروپایی به منظور حفظ دیسیپلین قدرت و اقتدار جهانی، سال‌ها ضرر هنگفت حاصل از تحریم اقتصادی ایران را ضد بخشی از منافع ملی خود به جان خریده‌اند، کماکان حرکت به سمت عملیاتی‌سازی شعارهای نئولیبرالی بی‌طرفدار در فضای بین‌الملل سرلوحه برخی اقدامات وزیر امور خارجه کشورمان است.
شعارهایی همچون «هیچ توافقی بدتر از عدم توافق با غرب نیست» به شکلی اصولی در کتاب «آقای سفیر» ذیل عنوان «گفت‌وگو با جواد ظریف» نیز توجیه شده است. به طور مثال ظریف در تایید پروسه «جهانی شدن» در فضای سیاست خارجی، «چندجانبه‌گرایی» را مسیری در برابر بازی «برد- باخت» معرفی می‌کند و در عین حال به این موضوع اشاره می‌کند که «اگرچه دولت‌ها این را می‌پذیرند اما هنوز هم تلاش می‌کنند منافع یکجانبه‌شان یعنی بازی برد- باخت را دنبال کنند، زیرا چندجانبه‌گرایی به این معناست که ناگزیرید منافع همگان را در نظر بگیرید(!)» ظریف بلافاصله اضافه می‌کند: «نکته‌ای که فکر می‌کنم به لحاظ مفهومی اهمیت دارد این است که هنوز در حوزه نظری درباره «امنیت» این مساله جا نیفتاده که منافع در شکل عامش عمومی است و کشورها نمی‌توانند بازی برد- باخت داشته باشند».
در بخشی دیگر ظریف به وضوح از نقش «جهانی شدن» و تاثیر آن بر تضعیف اقتدار حاکمیت‌ها در تامین «منافع ملی» سخن می‌گوید اما ناباورانه پروسه «اقتدارزدایی» جهانی شدن را تحولی مثبت ارزیابی می‌کند که گریزناپذیر است و به تدریج موجب می‌شود حاکمیت از عنصر اقتدار به عنصر مسؤولیت نزدیک شود! اتفاقا وزیر امور خارجه کشورمان به مطرح بودن 2 حوزه مهم «حقوق بشر» و «خلع سلاح» در این پروسه جهانی اقتدارزدایی نیز اذعان دارد.
 یعنی وی به‌رغم علم به اینکه هیچ ابرقدرتی در چنین معامله‌ای ترک یکجانبه‌گرایی ذیل شعار «برد- برد» با ایران را نمی‌پذیرد، با «دشمن» به بازی با حسن‌نیت براساس اصول تئوریک پذیرفته نشده در فضای جهانی روی آورده است!
علاوه بر آن در ذیل این فانتزی انتزاعی متضاد با واقعیات جهانی، وی متذکر می‌شود: «ما اختلافات اساسی با آمریکا و غرب داریم، همانطور که تمام کشورها با یکدیگر اختلافات اساسی دارند اما این دشمنی نیست(!)» به این ترتیب در شرایطی که آمریکا در ذیل دشمنی آشکار با ایرانیان پروسه علنی اقتدارزدایی از ایران را در فضای بین‌الملل با هدف «خلع سلاح» و «خلع‌ید از قدرت» در پیش گرفته، دستگاه سیاست خارجی کشورمان با هدف اثبات «حسن‌نیت» از پاسخ‌دهی به گزافه‌گویی‌های غرب نیز بعضا طفره می‌رود!
اصل چالش بخش بزرگی از سیاستمداران، نخبگان و اقشار مختلف مردم بر سر «فتح‌الفتوح» خواندن توافق ژنو نیز در تقابل با همین فانتزی‌های پشت پرده بود. حقیقت این است که جهانی شدن فرآیندی «غربی» است، چرا که ارزش‌های شکل‌دهنده، استدلال‌های توجیه‌کننده، خاستگاه تاریخی، چارچوب‌های ایجادکننده و نتایج پیامدهای متصور بر آن نشانگر این واقعیت است.
قدرت‌های غربی به واسطه کنترل‌ سازوکارهای بین‌المللی حاکم بر این فرآیند، از توان ذاتی اداره این فضا برخوردار هستند. بنابراین بازی با اصول و ارزش‌های حاکم بر این پروسه بدون شک منجر به شکست کسانی خواهد شد که خود را ملزم به شعارهایی همچون «چندجانبه‌گرایی» و «حاکمیت‌ستیزی» کنند. در مقابل، تأثیری که کشورهای غربی آن را تجربه خواهند کرد، در چارچوب معیارها و ارزش‌های آنان است.
پس در فضایی که رقیبی همچون ایران با سرعتی فراتر از دیگران مسیر ورود به باشگاه قدرت جهان را با یارگیری ایدئولوژیک منطقه‌ای به سبب فرآیند ذاتی صدور انقلاب به لبنان، افغانستان، یمن، سوریه و عراق طی می‌کند، «جهانی‌سازی» توأم با کاهش اقتدار حاکمیت ملی در حقیقت نوعی خلع سلاح از درون به دست نخبگان «جهانی شده» محسوب می‌شود. واضح است در چنین فضایی «توافق چندجانبه» آمریکا با ظریف با فرض محال بازی آمریکا به سبک «برد- برد» با ایران، نوعی اعتباربخشی به قدرت فرامنطقه‌ای ایران توأم با عقب‌نشینی عمدی دولت آمریکا تعبیر می‌شود و بهترین تبلیغ برای روش «درون‌زا»ی پایداری انقلابی محسوب خواهد شد.
سوال اصلی همین‌جاست! آیا حقیقتا هدف آمریکا از مذاکره با ایران به حقیقت پیوستن خواب ظریف تحت عنوان «هنر دیپلماسی» است که براساس متن بیوگرافی ظریف، «ایران به حداکثر منافع با حداقل هزینه» دست پیدا کند؟! متاسفانه فضای فعلی سیاست بین‌الملل توأم با خلف وعده مکرر غربی‌ها پس از توافق ژنو با برد حداکثری آمریکا در کنار جمع‌بندی اظهارات و واکنش‌های حریف به هیچ‌وجه تاییدکننده این مدعا نیست!
بنا بر نظریات متخصصان روابط بین‌الملل، در نقشه «جهانی شدن»، پرداخت هزینه‌های تغییر ساختارهای ارزشی حاکم بر اصول سیاست خارجی و داخلی و تن دادن به انواع نظاماتی که «جهانی» خوانده می‌شوند برعهده جهان سومی‌هاست و افزایش اقتدار و جهانشمول شدن قدرت چند ابرقدرت که از «حاکمیت هژمونیک» به سمت «حکومت جهانی» در حال حرکت پرشتاب هستند، نصیب 3+3 خواهد شد.
پس وقتی از غربزدگی دستگاه سیاست خارجی کشورمان سخن به میان می‌آید مقصود برچسب‌زنی سیاسی بی‌پایه نیست کما اینکه غربزدگی «ادوکلن» نیست که بوییدنی باشد! آنها که زیر سوال بردن این رویه غلط را «سیاسی‌کاری» یا «افراط‌گرایی» می‌خوانند آیا حاضر به دفاع از شعار سفارشی تیم مذکور در کمپین مفتضح «هیچ توافقی بدتر از عدم توافق نیست» هستند؟ آیا از پس توجیه رویه عجیب «استقراض چندباره انتخاباتی از غرب» به نفع جریانی داخلی برخواهند آمد؟ امروز برای نقد مسیر مغشوش و ضد ملی «جهانی‌سازی» اجباری سیاست خارجی وطن دیر است اما دست‌کم امیدی به اصلاح مسیر خلع سلاح ملی با آگاهی رساندن به ملت و نمایندگان هنوز باقی است.
 

حکم دادگاه سلطنتی قانون اساسی اسپانیا برای برچیدن هرگونه همه‌پرسی برای استقلال ایالت‌های این کشور اگرچه تجزیه‌طلبان کاتالان را موقتا خاموش کرد اما تظاهرات ضد نظام پادشاهی به مرکزیت مادرید را درپی داشت.
به گزارش «روسیه امروز»، دیروز دست‌کم 10 نفر در تظاهرات ضد نظام پادشاهی مادرید مجروح و 3 نفر دیگر توسط پلیس دستگیر شدند. صدها معترض در میدان «پورتا دل سول» مادرید که پیش‌تر هم محل تظاهرات ضدحکومتی بوده است، ضمن محکومیت نظام پادشاهی علیه دیکتاتوری و فساد شعار سر دادند که پلیس با آنها درگیر شد.گفته می‌شود این خشن‌ترین برخوردی بوده است که دستگاه‌های امنیتی مادرید از زمان آغاز تظاهرات ضدسلطنتی در سال 2011 با معترضان داشته است.
روزنامه «ال نئوو» گزارش داد تظاهرکنندگان دستنوشته‌هایی حمل می‌کردند که روی آنها نوشته شده بود: «پادشاهی دموکراسی نیست، دیکتاتوری و فساد است».
به نظر می‌رسد طرفداران جمهوری مستقل کاتالونیا هم از این فرصت نهایت استفاده را برای رساندن پیامشان به حکومت مرکزی برده باشند، چنانکه روزنامه ال موندو گزارش داده است  تظاهرکنندگان فریاد می‌کشیدند «دوباره جمهوری» و پلاکاردهایی داشتند که روی آنها تصویر پادشاه جدید اسپانیا با عنوان «دیکتاتور بزرگ» نوشته شده بود. دیکتاتور تعبیری بود که اسپانیایی‌ها تاکنون درباره ژنرال فرانکو، رئیس‌جمهور نظامی این کشور در فاصله جنگ دوم جهانی تا دهه 1970 که مرگ او را در پی داشت به کار می بردند اما حالا فلیپه، شاه جوان و پدر تازه کناره گرفته‌اش از تاج و تخت را با این لقب می‌خوانند.

حملات همزمان تکفیری‌ها و اسرائیلی‌ها به مناطق حساسی از لبنان بار دیگر ظن هدایت فرماندهی داعش و جبهه النصره از تل‌آویو را قوت بخشید. دیروز در حالی حزب‌الله لبنان حملات عناصر تروریستی جبهه النصره به جنوب منطقه شیعه‌نشین بعلبک را دفع کرد که در اقدامی موازی نظامیان رژیم صهیونیستی نیز در بلندی‌های مرزی شبعا با ارتش لبنان درگیر شدند. تروریست‌ها تلاش کردند از داخل خاک سوریه به منطقه «عین الساعه» در جنوب منطقه بعلبک در خاک لبنان نفوذ کنند.
اما شبکه تلویزیونی المیادین دیروز از دفع حمله تکفیری‌ها به مناطقی در خاک لبنان توسط  حزب‌الله خبر داد. بر این اساس  در درگیری دیروز عناصر جبهه النصره با نیروهای حزب‌الله در مناطق مرزی لبنان و سوریه ده‌ها تروریست به هلاکت رسیده‌اند.
جبهه النصره پس از اینکه در منطقه عرسال و القلمون دچار شکست شد، اکنون تلاش می‌کند شکافی بین مناطق حومه قلمون و حومه الزبدانی که مشرف به لبنان است ایجاد کند.
این در حالی است که سید‌حسن نصرالله، دبیرکل حزب‌الله لبنان در سخنرانی اخیر خود اعلام کرد این گروه‌ها پیوسته برای حمله به نقاط مختلف در مرزهای لبنان تلاش می‌کنند. بنابراین تهدیدهای مستمر این عناصر قابل پیش‌بینی بود و همچنان نیز تهدیدهای آنها ادامه خواهد داشت.
از طرف دیگر نیروهای ارتش لبنان با نظامیان رژیم صهیونیستی که برای پیشروی به سوی بلندی‌های شبعا در جنوب لبنان تلاش می‌کردند، درگیر شدند. به گزارش شبکه تلویزیونی المنار، یک نظامی ارتش لبنان در این درگیری زخمی شد.