گروه سیاسی: پاسخ به این سوال که رئیس‌جمهور آمریکا برای رهایی از وضعیت فعلی خود دست به چه اقداماتی می‌زند، سخت نبود. از همان روزی که اوباما مجلس نمایندگان، سنا و کنگره را به جمهوریخواهان باخت، مشخص بود تنها راه نجات اوباما از مخمصه فعلی، ایران است. به گزارش «وطن امروز»، در واقع این را می‌توان با قطعیت گفت که «اوباما اکنون ایران را جزیره نجات خود می‌داند». او همه چیز را باخته است و حتی دموکرات‌ها هم باخت خود را نتیجه اشتباهات مکرر اوباما می‌دانند. محافل سیاسی در آمریکا معتقدند 2 سال باقیمانده از ریاست جمهوری اوباما، سال‌های حساب‌کشی از او است. شکست‌های مکرر وی در سیاست خارجی باعث خشم آمریکایی‌ها شد. آنها می‌گویند در ماجرای اوکراین، پوتین آمریکا را تحقیر کرد و پس از ماجرای رجزخوانی‌های اوباما برای حمله به سوریه، دیگر هیچ‌کس تهدید‌های آمریکا را جدی نمی‌گیرد. در خاک آمریکا نیز سیاست‌های اوباما یکی پس از دیگری شکست خورده است. شکست طرح پر سر و صدای بهداشت و بیمه‌های عمومی یکی از سنگین‌ترین ضرباتی بود که بر اوباما و دموکرات‌ها وارد شد. محبوبیت او اکنون در کمترین حالت از سال 2008 تاکنون است. همه اوباما را یک رئیس‌جمهور ضعیف می‌دانند و به همین خاطر است که حتی اعراب منطقه که عوامل سنتی آمریکا بوده‌اند نیز دیگر چندان آمریکایی‌ها را در تحولات منطقه جدی نمی‌گیرند.  پیرمردهای جمهوریخواه، اوباما را مایه خجالت آمریکا می‌دانند و کم‌کم صداهایی در آمریکا شنیده می‌شود که می‌گویند اوباما یک «رئیس‌جمهور تحمیلی» است! او حالا یک رئیس‌جمهور ضعیف است. اولین اظهارات او پس از انتخابات آمریکا نیز نشان می‌دهد او هم باخت و هم واقعیات فعلی را پذیرفته است. اما آنچه در این میان به ایران مرتبط است، تاثیر این شرایط بر مذاکرات هسته‌ای است. اوباما یک روز پس از انتخابات آمریکا طی یک نشست خبری در این‌باره اظهارنظر کرد اما در کمال تعجب، او که اکنون یک رئیس‌جمهور ضعیف است و حتی نسبت به هفته گذشته نیز از قدرت کمتر و محدودتری برخوردار است؛ باز هم همانند گذشته و از موضع طلبکارانه ایران را متهم به تلاش برای ساخت سلاح اتمی کرد، مذاکرات دولت روحانی را از سر ناچاری دانست و با نشان دادن کنگره، باز هم از همان بازی قدیمی کارت کنگره استفاده کرد و صراحتا گفت: «عدم توافق را به توافق بد ترجیح می‌دهم»! به گزارش «وطن امروز»، این جملات اوباما درباره مذاکرات هسته‌ای با ایران است: «در مورد ایران به خاطر تحریم‌های بی‌سابقه‌ای که اعمال کردیم که به واقع آثار فلج‌کننده‌ای بر اقتصاد ایران داشت، آنها به پای میز آمده‌اند و برای اولین بار به طور جدی درباره فراهم کردن تضمینات لازم مبنی بر اینکه درحال تولید سلاح هسته‌ای نیستند مذاکره کرده‌اند. ما چارچوب کاری‌ای را به آنها پیشنهاد داده‌ایم که به آنها اجازه می‌دهد به نیازهایشان برای انرژی هسته‌ای صلح‌آمیز برسند و اگر در واقع آنچه رهبرانشان می‌گویند مبنی بر اینکه آنها در پی تولید سلاح هسته‌ای نیستند، درست باشد، در آن صورت آنها مسیری خواهند داشت تا به جامعه جهانی تضمین دهند و به شکلی گام به گام، پیشرونده و قابل تایید به آنها اجازه دهیم از زیر تحریم‌ها خارج شوند تا بتوانند به عنوان عضو تمام‌عیار جامعه جهانی به این جامعه بازگردند. کاری که می‌خواهم بکنم این است که ببینم آیا ما موافقتی خواهیم داشت یا نه. اگر ما توافقی داشته باشیم که به من اطمینان دهد که از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای جلوگیری خواهد کرد و اینکه ما بتوانیم دنیا و افکار عمومی را مجاب کنیم که این توافق از دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای جلوگیری می‌کند، آن موقع وقت مذاکره با کنگره است. البته این درصورتی است که توافق یک توافق خوب باشد و من مرتبا گفته‌ام که ترجیح می‌دهم ما توافقی نداشته باشیم تا اینکه یک توافق بد داشته باشیم، چرا که کاری که نمی‌خواهیم بکنیم برداشتن تحریم‌ها و مشروعیت دادن به ایران است بدون داشتن راهکارهای قابل تایید برای اطمینان حاصل کردن از اینکه آنها ناگهان دست به تولید سلاح اتمی نخواهند زد».
چرا گستاخانه؟!
به نظر می‌رسد دلیل اینکه اوباما اینگونه صریح و بی‌پرده باز هم مواضع گذشته خود را در قبال ایران تکرار می‌کند عدم تغییر نگاه او نسبت به فرآیند مذاکرات بر مبنای «تهدید» است. به عبارتی او تلاش می‌کند با نشان دادن قدرت کنگره، تیم مذاکره‌کننده ایرانی را ترسانده و از آنان امتیازات بیشتری دریافت کند. چرا اوباما به این محاسبه رسیده است؟ جواب این سوال را باید در رفتار تیم مذاکره‌کننده ایران طی بیش از یک سال گذشته جست. رفتار تیم مذاکره‌کننده و بعضا شخص آقای روحانی در برخی مواقع به گونه‌ای بوده که «نیاز» ایران به مذاکره را نشان داده است. آمارهای عجیب از وضعیت اقتصادی کشور و القای ناکارآمدی قدرت دفاعی کشور و نیز برخی اظهارنظر‌های غیرملی و حزبی ظریف طی مدت مذاکرات باعث شده در محاسبات آمریکایی‌ها، نیاز ایران به عنوان اهرمی برای اخذ امتیازات بیشتر تثبیت شود. اکنون بر پایه همان نیاز، اوبامای ضعیف باز هم ایران را تهدید و ادعا می‌کند عدم توافق را بهتر از توافق بد می‌داند. بنابراین ترساندن دولت روحانی از کنگره و شکست مذاکرات، تهدیدی است که اوباما به عنوان یک اهرم فشار علیه ایران در اختیار گرفته است. متاسفانه به‌رغم انتظارات اما جریان حامی دولت نیز رفتار عقلانی در این حوزه نداشته است. برخی رسانه‌های حامی دولت در سلسله یادداشت‌ها و گزارشاتی، پیروزی جمهوریخواهان را تهدیدی برای مذاکرات دانسته‌اند. در واقع رسانه‌های حامی دولت تلاش می‌کنند این انگاره را القا کنند که با قدرت گرفتن جمهوریخواهان، فرصت برای توافق تنگ است و ایران باید هرچه سریع‌تر امتیازات لازم را بدهد تا توافق به خطر نیفتد! این خط سیاسی و رسانه‌ای از فردای باخت اوباما در انتخابات، کلید  خورد و عمدتا نیز این خط را رسانه‌های حامی فتنه 88 دنبال می‌کنند. در واقع در مکتب حامیان دولت تدبیر، باخت اوباما در انتخابات آمریکا، مجوز عقب‌نشینی ایران است!
ماجرای نامه چیست؟
به‌رغم تلاش اوباما و برخی حامیان دولت، اما آنچه واضح است؛ نیاز اوباما به توافق هسته‌ای است. در واقع اکنون این اوباما است که بیشتر از جواد ظریف، به توافق هسته‌ای نیاز دارد. اگر تا دیروز ظریف انتخابات پارلمانی ایران را نشان می‌داد و می‌گفت در صورت شکست مذاکرات، دوستان او انتخابات را می‌بازند اما اکنون این اوباما است که با باخت در انتخابات اخیر، بیشتر از سایرین به توافق نیاز دارد. اگرچه اوباما همانند ظریف این نیاز را علنی نکرده  و نمی‌کند اما واقعیت چیزی است که او نمی‌تواند آن را کتمان کند. اوباما بشدت به توافق هسته‌ای با ایران نیاز دارد تا از مهلکه فعلی در آمریکا نجات یابد. او با یک توافق هسته‌ای دلخواه با ایران می‌تواند تمام پرونده ریاست‌جمهوری خود را با یک امتیاز قابل قبول برای هیات حاکمه آمریکا ببندد. ماجرای نامه اخیر نیز به نظر می‌رسد در همین حوزه قابل ارزیابی باشد. روزنامه وال استریت ژورنال، از رسانه‌های نزدیک به دموکرات‌ها 3 روز پس از باخت اوباما در انتخابات مجلس نمایندگان و سنا، ادعا کرد باراک اوباما اخیرا نامه‌ای به رهبر عالی ایران نوشته و در آن به هماهنگی با ایران در موضوع مقابله با داعش و نیز به منافع ایران و آمریکا در توافق هسته‌ای اشاره کرده است. در واقع به اعتقاد کارشناسان، علنی کردن این ادعا برای آن است که در ماجرای مذاکرات هسته‌ای که دور جدید آن 3 روز دیگر در عمان برگزار می‌شود؛ اصطلاحا توپ در زمین ایران انداخته شود. اما ورای این نگاه‌ها، کاملا واضح است که علنی کردن این ادعا، یک واقعیت پنهان دارد و آن تلاش اوباما برای رسیدن به توافق هسته‌ای است. در واقع این، نیاز اوباما به این توافق را نشان می‌دهد. او با این قبیل اقدامات تلاش می‌کند جریان حامی غرب در ایران را در آستانه دور جدید مذاکرات هسته‌ای تقویت کند تا موضع آنها یعنی دادن امتیازات هسته‌ای به آمریکا، تقویت شود. به‌خوبی واضح است که علنی کردن ادعای نامه نگاری اوباما، یعنی توجه اوباما به موضوع ایران بویژه تلاش او برای رسیدن به توافق هسته‌ای مطلوب. بنابراین ماجرا واضح است. و در واقع حسن روحانی هم به‌خوبی می‌داند اوباما در چه شرایطی است و تا چه اندازه به توافق هسته‌ای با ایران نیاز دارد. اگر جواد ظریف براساس منافع ملی به مذاکرات می‌نگرد و منطبق بر منافع ملی ایرانیان درباره موضوع هسته‌ای مذاکره می‌کند؛ باید از شنیدن خبر شکست اوباما در انتخابات خوشحال باشد چراکه این اتفاق به معنای ضعیف شدن طرف مذاکره آنها است. چه کسی از ضعیف شدن طرف مذاکره‌اش ناراحت می‌شود؟  بنابراین این حداقل انتظار عمومی از دولت روحانی است که از فرصت به‌دست آمده استفاده لازم را برده و از یک رئیس‌جمهور و دولت ضعیف، حداکثر امتیازات برای حصول توافق هسته‌ای را بگیرد. اظهارات هسته‌ای اوباما پس از شکست در انتخابات اخیر در واقع ماجرای «قمپز» یا همان توپ‌های عثمانی را یادآوری می‌کند که تنها کارکرد آنها ایجاد سروصدا و رعب و وحشت برای طرف مقابل بود. اکنون هم در ایران باید اظهارات او همانند ماجرای «قمپز» دانسته شود.

تحریم‌ها باید لغو شود
لغو تحریم‌ها یک مطالبه ملی است. اساس مذاکرات هسته‌ای بر پایه لغو تحریم‌ها بنا نهاده شد. برای لغو تحریم‌ها به تیم ظریف اجازه مذاکرات غیرمحدود با همتایان آمریکایی‌شان داده شد. موضوع و ماجرا درباره لغو تحریم‌ها است. بنابراین اساسا تا تحریم‌ها لغو نشود، هیچ مذاکره‌ای ارزش نخواهد داشت. منتقدان توافق ژنو به دلیل ضعف‌های فراوان این توافقنامه معتقد بودند از دل این توافق ضعیف،  «لغو تحریم‌ها» به‌دست نمی‌آید. مرور زمان نیز همین را نشان داد. در ادامه مذاکرات هم خبرهایی خطرناک از مذاکرات شنیده شد. آمریکایی‌ها از «تعلیق تحریم‌ها» به جای «لغو تحریم‌ها» گفتند و لغو آن را به یک فاصله زمانی چندساله، پس از راستی‌آزمایی تعهدات ایران و آن هم توسط کنگره، موکول می‌کنند. این کلاه گشادی است که آمریکایی‌ها می‌خواهند بر سر مردم ایران بگذارند. اکنون اما این ترفند دیگر فاقد وجاهت است و دیگر موضوعیت ندارد. کنگره در دست مخالفان اوباما است و تعهد او برای لغو تحریم‌ها هیچ ارزشی ندارد. بنابراین اکنون که نه کنگره در دست اوباما است و نه اوباما یک رئیس‌جمهور مقتدر است؛ و اکنون که نیاز این رئیس‌جمهور ضعیف به توافق هسته‌ای علنی شده است؛ آیا شرایط برای گرفتن امتیاز مهم «لغو تحریم‌ها» فراهم نیست؟ اگرچه بی‌تدبیری در تعطیلی و توقف برخی تاسیسات هسته‌ای ایران، هزینه‌های سنگینی به حقوق مردم وارد کرده است اما گرفتن امتیاز «لغو تحریم‌ها» اقدام مهمی است که تیم مذاکره‌کننده باید نسبت به آن اقدام کند. گرفتن امتیاز لغو تحریم‌ها از 2 جهت حائز اهمیت است؛ اول اینکه باید از حقوق مردم دفاع کرد و اکنون که حریف تضعیف شده، فرصت مناسبی برای احقاق حقوق ملت است و وظیفه و تکلیف دولت نیز نباید چیزی غیر از این باشد. دوم تیم مذاکره‌کننده پس از اشتباهات فاحش و هزینه‌ساز گذشته، می‌تواند با تحقق این مطالبه ملی به‌نوعی اشتباهات گذشته خود را جبران کند.
 

امیرعلی جهاندار: اواخر سال گذشته بود که در یادداشتی از سیاست رسانه‌ای دولت در مسائل مختلف سیاسی- اجتماعی کشور نوشتم. در آن یادداشت با عنوان «جایگاه نظریه «برجسته‌سازی» در سیاست رسانه‌ای دولت روحانی» به بررسی راهکار‌های دولت روحانی برای برون‌رفت از مسائل مختلف اشاره کردم. بعد از آن به بررسی همزمانی «طرح مرحله دوم هدفمندی یارانه‌ها با روز ملی فناوری هسته‌ای و سالروز شهادت شهید آوینی که به هفته هنر مشهور است پرداختم». در آن ایام به این مساله اشاره کردم که دولت با سیاست برجسته‌سازی رسانه‌ای، قسمتی از واقعیات اجتماعی را از ذهن مخاطبان دور می‌کند و این یک رویه حساب‌شده در دولت است.
پس از آن در اوایل شهریور ماه و پس از سخنرانی آقای رئیس‌جمهور و ذکر آن جمله تعجب‌برانگیز که «یک عده شعار می‌دهند ولی بزدل سیاسی‌اند؛ هر وقت می‌خواهد مذاکره شود یک عده می‌گویند داریم می‌لرزیم؛ خب! به جهنم، بروید یک جای گرم پیدا کنید.» نیز رسانه‌ها به‌جای آنکه به دادگاه مهدی هاشمی و موضوع کرسنت بپردازند تمام تلاششان را کردند تا هر چه بیشتر این جمله رئیس‌جمهور را اکو کنند. در آن ایام یادداشت «شذوذات روحانی را جدی نگیرید!» را نگاشتیم و تاکید کردیم رسانه‌ها و مردم نباید در پازل رسانه‌ای دولت بازی بخورند اما امروز این مساله به مراتب بیش از پیش احساس می‌شود. لازم است ابتدای امر توضیح مجملی از نظریه برجسته‌سازی داده شود و سپس به مساله امروز بپردازیم.
در بین اندیشمندان حوزه رسانه نظریات مختلفی از کم تاثیری رسانه بر مخاطب تا تاثیر فوق‌العاده رسانه و رفتار منفعلانه مخاطب دیده می‌شود که هیچ یک دارای طرفداران کامل برای خود نیست اما در این بین نظریه «برجسته‌سازی-Agenda setting theory» «دونالد شاو» و «مک‌کومبز مکسول» مورد اقبال عموم اندیشمندان قرار گرفته است.
نظریه برجسته‌سازی اشاره به تأثیر رسانه‌ها بر شناخت و نگرش ما و تعیین اولویت‌های ذهنی مخاطب با بزرگ کردن بعضی رویدادها در قالب خبر، گزارش و... دارد. رسانه‌ها (چه صوتی و تصویری از نوع رادیو و تلویزیون و چه نوشتاری مثل روزنامه‌ها و سایت‌های اینترنتی و...) با تمرکز روی بعضی رویدادها تلاش می‌کنند بر آگاهی و اطلاعات مردم تأثیر دلخواه بگذارند و اولویت رسانه‌ها را نیز دولت، سیاستمداران، مسؤولان رسانه و... تعیین می‌کنند.
رسانه‌ها البته نمی‌توانند «چگونه» فکرکردن را تحمیل کنند، مخاطبان هشیار از این توان برخوردارند که بر مبنای منطق و دیدگاه انتقادی خود دست به انتخاب بزنند اما می‌توانند (و توانسته‌اند) تعیین کنند مردم «درباره چه موضوعی» فکرشان مشغول باشد و چه چیز مساله ما بشود. توجه داشته باشیم اولویت‌ها، همیشه توسط زمینه‌ها و موقعیت‌های اجتماعی تعیین نمی‌شود.
با برجسته‌سازی و تکرار و تکرار اخباری که تنها بخشی از واقعیت را دارد و نیمه پنهانش از نظرها محو است، افکار عمومی مهندسی می‌شود. به مسائل و موضوعات دیگر اصلاً توجه نمی‌شود و گویی غیر از روایت مورد اشاره، هیچ واقعه دیگری که به سرنوشت ما مربوط باشد وجود نداشته و ندارد.
گلادیس انگل لنگ و کورت لنگ فرآیند برجسته‌سازی را به 6 مرحله تقسیم می‌کنند:
1- اهمیت رویدادها: مطبوعات بعضی رویدادها یا فعالیت‌ها را پراهمیت و آنها را بارز می‌سازند.
2- پوشش متفاوت: موضوعات متفاوت برای جلب توجه، به نوع و میزان پوشش متفاوتی نیاز دارند.
3- موضوعات قالب‌دار: رویدادهای مورد توجه باید قالب‌دار باشند یا باید حوزه‌ای از معانی به آنها داد به طوری که قابل فهم شوند.
4- زبان: زبان مورد استفاده رسانه‌ها می‌تواند بر درک اهمیت موضوع اثر بگذارد. مثلا چرخش از اشاره اولیه «کاری غیراخلاقی» به واژه «افتضاح» اهمیت بیشتری به موضوع می‌دهد.
5- نمادهای ثانویه: رسانه‌ها رویدادهایی را که مورد توجه عموم قرار گرفته‌اند به نمادهای ثانویه وصل می‌کنند که موقعیت آنها در منظر سیاسی به‌خوبی قابل تشخیص است.
6- اظهارات اشخاص: هنگامی که اشخاص معروف و معتبر راجع به موضوعی صحبت می‌کنند، فرآیند برجسته‌سازی شتاب پیدا می‌کند.
در هفته‌های اخیر ما شاهد بروز 4 پدیده مهم سیاسی- اجتماعی بوده‌ایم تا آنجا که مخاطبان را وادار به کنش اجتماعی کرد. پدیده‌هایی که ضریب توجه دولت و رسانه‌های حامی آن به این موضوع یکسان نبوده است.
بورسیه‌ها بهانه‌ای بود که در ماه اول جهت حمله به دولت قبل دستاویز شده بود و بعد‌ها با پوشش متفاوت رسانه‌ای، در قالب عدالت‌طلبی دولت مطرح شد و کم‌کم به فساد دولت اصولگرا بدل شد و نمادهای دیگری بدان الصاق شد از جمله آنکه حمله مجلس به فرجی‌دانا به واسطه مطرح شدن آن بوده است.
در این ایام همزمان با معرفی وزیر پیشنهادی دولت به مجلس، این دو مساله (بورسیه‌ها و وزیر پیشنهادی) با هم دوباره در صدر اخبار قرار گرفت- اگرچه بعد از این همه جاروجنجال دولت و رسانه‌هایش در مورد 3000 بورسیه غیرقانونی تنها 36 مورد آن مغایر با قانون تلقی شد-  و برای داغ‌تر شدن موضوع در رسانه‌ها شب پیش از رأی‌گیری، حسام‌الدین آشنا، مشاور فرهنگی رئیس‌جمهور- که اتفاقا در حوزه رسانه و ارتباطات تخصص دارد- در صفحه شخصی فیسبوک خود با اشاره به جلسه فردای رای اعتماد به وزیر پیشنهادی دولت نوشت: «نمایندگان محترم مجلس فردا انتخابی راهگشا را در پیش رو دارند. این عزیزان می‌توانند: *-میان رفتن زیر بار سلطه گفتمانی اقلیت مطلق پایداری و استقلال مجلس از افراط‌گرایان یکی را انتخاب کنند. **- میان راهبرد همراهی یا عدم همراهی قوا یکی را انتخاب کنند.***- میان خواسته دانشگاهیان و خواسته‌های باج خواهان یکی را انتخاب کنند. آقای دکتر نیلی‌احمدآبادی وزیر پیشنهادی ریاست‌جمهوری نه اهل فتنه است نه بی‌تجربه و نه ناشناخته؛ او یک جرم بیشتر ندارد؛ دانشگاه را برای دانشگاهیان می‌خواهد نه برای سیاستمداران.» این صحبت‌های آشنا از طرف رسانه‌های مختلف با عنوان «توهین آشنا به نمایندگان مجلس» تلقی شد در حالی که مطرح کردن آن تنها به‌واسطه شلوغ کردن فضای رسانه‌ای بود چه آنکه دولت خود می‌دانست نیلی‌احمدآبادی رأی نخواهد آورد و یک تهدید را برای خود تبدیل به فرصت کرد و امروز از در مظلوم‌نمایی بیان می‌کند «نمی‌گذارند ما کار بکنیم» حال آنکه می‌خواهند با این موضوعات مساله دیگری را از اولویت ذهنی جامعه پاک کنند.
اما مساله سوم و مهم‌تر که می‌توان آن را یک برنامه‌ریزی حساب شده رسانه‌‌های غربی دانست که رسانه‌های دولت و دولتمردان خواسته یا ناخواسته روی آن موج‌سواری کردند و باقی رسانه‌ها نیز مجبور به پوشش واقعیات اجتماعی شدند، موضوع اسیدپاشی بود. اگرچه پیش‌تر نیز مساله اسیدپاشی وجود داشت اما این بار نحوه پوشش رسانه‌ای غرب و رسانه‌های دولتی از این مساله به نحو دیگری بود.
رسانه‌هایی که چند سال پیش تلاش کردند به بهانه حقوق بشر، آمنه بهرامی را از حکم قصاص اسیدپاشش منصرف کنند این بار از برخورد قاطع با اسیدپاشان صحبت می‌کردند؛ پخش گزارش‌های ویژه در رسانه‌های ضدانقلاب و بزرگنمایی مساله، ایجاد ترس و تشویش در اذهان عمومی از یک سو و الصاق اسیدپاشی به مسائل ثانویه همچون قانون امر به معروف و نهی از منکر و در نهایت اظهارنظرهای رجال سیاسی و در صدر آن آقای رئیس‌جمهور در سفر زنجان که گفت: «نباید به بهانه امر به معروف و نهی از منکر در جامعه ناامنی ایجاد شود» از سوی دیگر این مساله را به قدری به موضوع اول رسانه‌ها تبدیل کرد که تجمعاتی را نیز از سوی مردم در پی داشت. جالب آنکه در پازل رسانه‌ای غرب اولین رسانه‌هایی که در داخل به این موضوع دامن زده و آن را به مساله امر به معروف گره زدند، خبرگزاری‌های دولتی بودند.
و مساله سوم که البته در رسانه‌های داخلی کمتر بدان پرداخته شد اما در رسانه‌های خارجی و ضدانقلاب پوشش وسیعی داشت قصاص ریحانه جباری بود- دختری که با چاقو فردی را کشته بود- به‌طوری که در تلویزیون‌‌های بی‌بی‌سی، سی‌ان‌ان، صدای آمریکا، من و تو و... به عنوان خبر اول؛ همراه با گزارش‌های تحلیلی به آن پرداخته شد.
در میان انبوه این اخبار و تحلیل‌ها آنچه مخاطب از آن بی‌اطلاع می‌ماند یا اولویت پرداخت بدان نمی‌دهد، مذاکرات هسته‌ای ایران و 1+5 است؛ مذاکراتی که امروز به مرحله حساسی رسیده است. گویی رسانه‌های غربی، رسانه‌های دولت و دولت می‌گویند مردم باید به بورسیه‌ها، وزیری که می‌دانند رأی نمی‌آورد، اسیدپاشی و قصاص ریحانه جباری فکر کنند و در موردش حرف بزنند ولی نباید به مساله هسته‌ای فکر کنند و در موردش حرف بزنند.
عدم توجه رسانه‌ها به مساله هسته‌ای و در اولویت چندم قرار گرفتن آن در حالی است که خبرها و مصاحبه‌ها نشان از قطعی شدن یک توافق آن هم به سود طرف غربی می‌دهد.
3 آذر 92 در حالی که رسانه ملی نیز در یک غافلگیری در بازی دولت قرار گرفت و جشن هسته‌ای به پا کرد، رئیس‌جمهور محترم و وزیر محترم امور خارجه اعلام کردند حق غنی‌سازی ایران به رسمیت شناخته شد؛ حال آنکه بعد از انتشار بیانیه اقدام مشترک در هیچ جای آن این موضوع لحاظ نشده بود و امتیازات نامتوازن بسیاری بود که باعث شد کارشناسان بیانیه اقدام مشترک را یک توافق بد بنامند.
امروز بعد از گذشت یک سال دوباره در بحبوحه مسائل حاشیه‌ای چون بورسیه و اسیدپاشی و وزیر پیشنهادی، دوباره یک توافق بد هسته‌ای در حال شکل‌گیری است؛ هر چند برخی مسؤولان می‌گویند هیچ توافقی حاصل نشده اما در تازه‌ترین اظهارنظر مقامات کشورهای عضو گروه 1+5، سرگئی لاوروف و جان کری، وزرای خارجه روسیه و آمریکا در مکالمه تلفنی عنوان کردند در دور بعدی مذاکرات ایران و 1+5، شانس رسیدن به توافق وجود دارد.
وزارت خارجه روسیه پس از این مکالمه تلفنی بیانیه‌ای منتشر کرد و گفت کری و لاوروف «به این مطلب اشاره کردند که مذاکرات برای حل اختلافات موجود بر سر برنامه هسته‌ای ایران، شانس واقعی برای رسیدن به توافق واقعی را دارد که البته در این راه باید تلاش بیشتری به کار بسته شود.»
در حالی که فرضیه‌ تمدید مذاکرات از سوی مقامات دو طرف قویا رد شده و ایران و 1+5 بر ادامه تلاش‌های جدی برای دستیابی به توافق نهایی و جامع تاکید کرده‌اند، «وندی شرمن» مسؤول تیم مذاکره‌کننده آمریکا در مذاکرات با ایران عنوان کرد: «می‌توانم به شما بگویم که همه بخش‌های متن توافق، از سوی همه افرادی که در پشت میز مذاکرات قرار دارند مورد پذیرش قرار گرفته است».
سخنان شرمن که با ابراز امیدواری برای دستیابی به توافق نهایی همراه بود بیانگر آن است که در آخرین مذاکرات انجام شده میان وزرای خارجه ایران و آمریکا، پیشرفت‌های جدی و قابل‌توجهی درباره‌ موارد اختلافی صورت گرفته و گام‌های دیگری برداشته شده است.
در زیر به مهم‌ترین اظهارنظرهای مطرح شده از سوی مقامات دو طرف مذاکره‌کننده اشاره شده است.  شرمن گفت: «اگر ایران واقعا خواهان حل اختلافات خود با جامعه بین‌الملل و تسهیل کاهش تحریم‌های اقتصادی است فرصتی بهتر از الان تا 24 نوامبر (3 آذرماه) نیست، این زمان انجام کار است». وی در ادامه گفت: «آیا به توافق می‌رسیم؟ نمی‌دانم! اما می‌توانم به شما بگویم همه بخش‌های متن توافق، از سوی همه افرادی که در پشت میز مذاکرات قرار دارند مورد پذیرش قرار گرفته است». از سوی دیگر حسن روحانی، رئیس‌جمهوری می‌گوید: «امکان توافق نهایی با کشورهای گروه 1+ 5 در زمان باقیمانده وجود دارد چون در بسیاری از مسائل کلی این توافق تقریبا به نقطه نظرات مشترک رسیده‌ایم». جواد ظریف نیز در تکمله گفته است: «همه طرف‌ها بر این اعتقادند پیشرفت‌هایی صورت گرفته و جریان مذاکرات رو به جلو است. پس از مذاکرات نیویورک نیز اعتقاد بر این بود که در مذاکرات هسته‌ای حرکت به سمت جلو بوده هر چند این حرکت کند است». وقتی بر این دو بیفزاییم که سرگئی ریابکوف، معاون وزیر خارجه روسیه و مذاکره‌کننده ارشد این کشور گفته است: «فکر می‌کنم رسیدن به توافق ممکن است. رسیدن به توافق تا 24 نوامبر کاملا ممکن است. تاکنون به 98 درصد توافق رسیده‌ایم و به نظرم 2 درصد باقیمانده سخت‌تر از 98 درصد توافق شده است.» و کاترین اشتون، مسؤول عالی سیاست خارجی اروپا و تیم مذاکره‌کننده 1+5 می‌گوید: «مصمم هستیم تا 24 نوامبر که زمان مقرر برای دستیابی به توافق هسته‌ای است این توافق حاصل شود.» بدین معناست که در این هیاهوهای رسانه‌ای داخل درباره مسائلی از جمله اسیدپاشی، آن طرف مرزها خبرهای مهمی در مورد مساله هسته‌ای وجود دارد که از اولویت ذهنی مردم خارج شده است؛ خبرهایی که با توجه به توافق 3 آذر سال گذشته  و روند فعلی مذاکرات می‌تواند یک توافق به تمام معنا «بد» شکل بگیرد که بیش از پیش حقوق ملت را به مخاطره بیندازد. در این میان آنچه بسیار اهمیت دارد این است که رسانه‌های انقلاب اخباری را که به‌دستشان می‌رسد درست تحلیل کنند و هر آن چیزی که به عنوان یک خبر منتشر می‌شود صرف هیجان‌انگیز بودن به‌ اولویت ذهن مخاطبان تبدیل نکنند و مردم نیز زمین بازی را بشناسند و در این میدان اسیر سوژه‌های انحرافی نشوند.

 

مهدی محمدی: باراک اوباما روز پنجشنبه پرده از راز مهمی برداشت که لازم است در داخل ایران بویژه از سوی حامیان دیپلماسی هسته‌ای دولت مورد توجه عمیق قرار گیرد. اوباما در سخنانی که می‌توان آن را «بیانیه باخت دموکرات‌ها» هم نامید، وقتی به موضوع ایران رسید گفت اگر ایران معامله پیشنهادی آمریکا را بپذیرد، اوباما و دولتش کنگره را به پذیرش این معامله راضی خواهند کرد.
این جمله رئیس‌جمهور آمریکا می‌تواند به فهم دقیق مناسبات دولت آمریکا از یکسو و مجموعه جناحی که در واشنگتن به عنوان تندروها شناخته می‌شوند (جمهوریخواهان، لابی اسرائیل و حتی دولت نتانیاهو) کمکی موثر کند.
در ایران، یک پیش فرض عموما بحث ناشده نزد بسیاری از تحلیلگران خصوصا در جریان چپ (که دولت روحانی را هم می‌توان نزدیک به آنها دانست) وجود دارد که می‌گوید در آمریکا یک جناح حقیقتا میانه‌رو وجود دارد که خواهان اجتناب از رویارویی و حل مشکلات با ایران از طریق دیپلماسی است. این عده، باراک اوباما و خصوصا وزیر خارجه‌اش، جان کری را چهره‌های شاخص این جریان میانه‌رو معرفی می‌کنند و بر همین اساس نتیجه می‌گیرند ایران باید فرصت روی کار بودن این جریان در آمریکا را مغتنم بشمارد و حتی به قیمت کوتاه آمدن از برخی مواضع خود هم که شده، با آنها درباره موضوع هسته‌ای به توافق برسد.
معنای دیگر این نوع نگاه به موضوع این است که اگر این فرصت از کف برود و فی‌المثل جمهوریخواهان کاخ سفید را هم در آمریکا فتح کنند – امری که به دلیل کاندیداتوری هیلاری کلینتون از حزب دموکرات در انتخابات آینده آمریکا چندان محتمل نیست- آن وقت دوران تاریک و سیاهی فرا خواهد رسید که در آن نه فقط نمی‌توان به حصول توافقی دیپلماتیک امیدوار بود، بلکه حتی ممکن است واشنگتن ریسک اقداماتی متهورانه‌تر مانند اقدام نظامی علیه ایران را هم بپذیرد.
حقیقت آن است که این دیدگاه بیش از آنکه توصیفی از واقعیت‌های جامعه سیاسی در واشنگتن باشد، نوعی اصل جزمی است که بیشتر حامیان سازش در سیاست خارجی به آن بال و پر داده‌اند. وقتی به شواهد نظر کنیم، این تصویر از دیدگاه‌ها در جامعه سیاسی آمریکا نسبت به ایران، نه توان تبیین واقعیت‌ها و شواهد موجود را دارد و نه قدرت پیش‌بینی سناریوهای محتمل را.
آنچه در حقیقت اوباما در این جمله طلایی به ما می‌گوید این است که پس پرده درباره یک فرمول خاص از مهار هسته‌ای ایران میان دو حزب – و حتی می‌توان گفت میان دولت آمریکا و اسرائیل- تفاهم شده و بخش بزرگی از نزاعی را که ظاهرا میان آنها در جریان است بیشتر باید حمل بر نوعی تقسیم کار به منظور کمتر کردن امتیازهایی دانست که بناست به ایران واگذار شود (بویژه در حوزه تحریم‌ها) و بیشینه‌سازی امتیازهایی که قرار است آمریکا از ایران دریافت کند.
نکات زیر این موضوع را روشن می‌کند:
1- کنگره اکنون به گونه‌ای برخورد می‌کند که گویی هر معامله را که در آن غنی‌سازی ایران حتی به مقدار اندک به رسمیت شناخته شده باشد مطلقا رد خواهد کرد و نه تنها اجازه لغو تحریم‌ها را نمی‌دهد بلکه ممکن است با هدف وادار کردن ایران به عقب‌نشینی بیشتر تحریم‌های جدیدی هم اعمال کند. این در حالی است که –همانطور که بعضا به رسانه‌ها هم درز کرده است- حتی موضع اسرائیل هم دیگر غنی‌سازی صفر نیست و اختلافی هم اگر میان آمریکا و اسرائیل وجود دارد بر سر این است که ابعاد برنامه غنی‌سازی که ایران مجاز  به حفظ آن است، چقدر باید باشد. جمهوریخواهان نیز هیچ گزینه‌ای برای وادار کردن ایران به پذیرش صفر کردن ظرفیت غنی‌سازی‌اش ندارند و اینکه غنی‌سازی ایران بخش ضروری هرگونه معامله احتمالی است، اکنون یک سیاست دو حزبی در آمریکاست.
2- برخلاف آنچه عموما تصور می‌شود، امکان‌ناپذیر بودن حمله نظامی به ایران، میراث جمهوریخواهان برای دموکرات‌هاست نه چیزی که دموکرات‌ها خود آن را کشف کرده باشند. مایکل هایدن آخرین رئیس سازمان سیا در دولت بوش پسر زمانی گفته بود قبل از روی کار آمدن دولت اوباما و هنگامی که او هنوز رئیس سازمان سیا بود این موضوع یک بار به دقت بررسی شد که آیا گزینه نظامی می‌تواند برنامه هسته‌ای ایران را از بین ببرد یا حداقل برای مدت زمانی طولانی به تاخیر بیندازد. هایدن می‌گوید همان موقع نتیجه ارزیابی این بود که هیچ گزینه نظامی واقعا موثری علیه برنامه هسته‌ای ایران وجود ندارد.
 مهم‌تر از این، تئوریسین اصلی احمقانه بودن هرگونه حمله نظامی به ایران رابرت گیتس جمهوریخواه است که در دوره اول دولت اوباما هم وزیر دفاع بود. این جمله معروف گیتس که «اگر امروز به ایران حمله کنیم، فردا فرزندان ما باید در خاک آمریکا با ایرانی‌ها بجنگند»، اصلی است که هنوز هم سیاستمداران در واشنگتن براساس آن درباره ایران تصمیم می‌گیرند. بنابراین این تصور که جمهوریخواهان در صورتی که کار را به دست بگیرند، ممکن است به سمت رادیکال کردن سیاست آمریکا علیه ایران حتی تا مرز درگیری نظامی حرکت کنند، صرفا یک شوخی است که دیگر حتی در اسرائیل هم جدی گرفته نمی‌شود.
3- نکته سوم این است که هیچ دلیل حقیقتا قابل دفاعی در دست نیست که نشان دهد جمهوریخواهان یا اسرائیل باور دارند درنهایت می‌توانند برنامه هسته‌ای ایران را محدودتر از آنی کنند که قرار است در معامله پیشنهادی اوباما به ایران بشود. در واقع یک معنای مهم جمله اوباما هم این است که جمهوریخواهان و دموکرات‌ها در آمریکا اجماع دارند که برنامه هسته‌ای ایران را بیش از یک حد مشخص نمی‌توان محدود کرد و فرض رشد خطی امتیازهایی که ایران حاضر به واگذاری آن است تحت تاثیر رشد خطی فشارها، واقع‌بینانه نیست. برخی استراتژیست‌های صریح‌اللهجه‌تر در آمریکا مانند آنتونی کردزمن حتی گفته‌اند سطحی از محدودیت که ایران در توافق ژنو پذیرفت و بناست در توافق نهایی بیشتر هم بشود، حتی با حمله نظامی به ایران هم قابل حصول نیست و توافق ژنو کاری کرده که با حمله نظامی نمی‌شد کرد! بنابراین کاملا منطقی است اگر بپذیریم حتی اسرائیلی‌ها از روند فعلی راضی هستند و عقیده ندارند که اگر روش‌هایی که ظاهرا آنها پیشنهاد می‌دهند در پیش گرفته شود، می‌تواند ایران را وادار به امتیازدهی بیشتر کند. دقیقا به همین دلیل است که اسرائیلی‌ها و جمهوریخواهان هم بر خلاف ژست‌هایی که می‌گیرند خواستار تداوم همین مسیری هستند که دولت اوباما در پیش گرفته و حتی اگر واشنگتن توسط صهیونیست‌ها تسخیر هم شود، کاری جز اینکه جان کری و وندی شرمن اکنون می‌کنند، نخواهند کرد. شاهد روشن بر این مدعا این است که چند هفته پیش وقتی زمزمه امکان‌ناپذیر بودن توافق نهایی با ایران و ضرورت تمدید دوباره توافق ژنو بلند شد، بر خلاف همه فضاسازی‌هایی که تا قبل از آن شده بود، دیدیم که نه کنگره و نه اسرائیل با آن مخالفت جدی نکردند و عملا نشان دادند با تمدید موافقند.
4- واضح است بزرگ‌ترین نگرانی جمهوریخواهان و اسرائیل این است که رژیم تحریم‌ها علیه ایران بیش از حد آسیب ببیند. من پیش‌تر در جای دیگری نوشته‌ام که برای غربی‌ها حفظ رژیم تحریم‌ها حتی از اینکه ایران سلاح هسته‌ای نسازد هم مهم‌تر است، چرا که از دید تیم فعلی در آمریکا تحریم تنها ابزاری است که توانسته به طور موثر محاسبات امنیت ملی ایران را تغییر دهد. در اینجا هم اختلافی میان اوباما و جمهوریخواهان نیست. آخرین اطلاعات موجود نشان می‌دهد آمریکایی‌ها حداقل تا 2 سال پس از امضای توافق نهایی قصد ندارند برای مشارکت دادن کنگره در فرآیند کاهش تحریم‌ها حتی به کنگره مراجعه کنند. در واقع روشن است که دولت اوباما هم باور دارد که ابزار تحریم را باید مادام که رقابت راهبردی ایران و غرب در منطقه ادامه دارد در دست خود حفظ کند و حتی اگر تحریم‌ها روی کاغذ لغو شود، عملا لغو نخواهد شد. اما فراتر بردن تحریم‌ها از حد فعلی از سوی هیچ گروهی در آمریکا عاقلانه ارزیابی نمی‌شود. همانطور که الیزابت روزنبرگ، تحلیلگر ارشد امور تحریم‌ها در وزارت خزانه‌داری آمریکا اخیرا در نیویورک تایمز نوشته اگر هم تا امروز تحریم‌ها نتیجه‌ای داشته محصول اجرای اجماعی آنها از سوی تعداد زیادی از کشورها بوده است. تشدید تحریم‌ها بدون شک به اجماع فعلی که در اجرای تحریم‌ها وجود دارد آسیب خواهد زد و به این ترتیب از قدرت تاثیر تحریم‌ها بشدت خواهد کاست. فرض بنیادین
دو حزبی در جامعه سیاسی آمریکا این است که تحریم ارزشمند‌ترین ابزاری است که اکنون غرب علیه ایران در اختیار دارد و در نتیجه منطقی است که فرض کنیم هیچ اقدام احمقانه‌ای برای تخریب آن صورت نخواهد گرفت.
نتیجه این بحث این است که اختلاف‌های جمهوریخواهان و دموکرات‌ها و به عبارت دقیق‌تر اختلاف‌های اسرائیل و آمریکا درباره ایران به نحو برنامه‌ریزی شده و سیستماتیک بزرگنمایی شده است. دموکرات‌ها بیش از جمهوریخواهان با ایران مهربان نبوده‌اند و جمهوریخواهان هم نخواهند توانست بیش از دموکرات‌ها نسبت به ایران خشونت بورزند. سقف توان غرب برای تولید فشار بر ایران همین است که اکنون می‌بینیم و چه جمهوریخواهان بر سر کار باشند و چه دموکرات‌ها، در توان واقعی غرب برای فشار بر ایران تغییر معناداری ایجاد نخواهد شد.

 

گروه اقتصادی: حدود 10 ماه پس از توافق ژنو و لغو تحریم‌هایی همچون خودرو، شرکت‌های خودروسازی غربی همچنان برای همکاری با ایران تعلل می‌کنند و تمایلی برای ازسرگیری فعالیت در ایران نشان نمی‌دهند. برخی‌ها لغو تحریم‌هایی مثل تحریم خودرو را یکی از دستاوردهای مهم توافق ژنو می‌دانستند اما 10 ماه پس از این توافق مشخص شد که لغو تحریم‌هایی مانند خودرو اثر چندانی بر صنعت نمی‌گذارد تا جایی که تیراژ تولید تندر 90 در یکی از شرکت‌های خودروسازی به روزانه 10 دستگاه کاهش یافته است! در شرایطی روند تولید انواع مدل‌های تندر 90 در دو شرکت ایران خودرو و پارس خودرو همچنان ادامه دارد که شورای رقابت قیمت این خودرو را تا پایان سال جاری تثبیت کرده است.  براین اساس رضا شیوا - رئیس شورای رقابت - اظهار کرده که خودروی تندر 90 تا پایان سال جاری با همان قیمت‌های سال گذشته (1392) به فروش خواهد رسید. براین اساس قیمت خودروی تندر 90 مدل E2 تا پایان سال جاری 36 میلیون و 147 هزار تومان، پارس تندر 38 میلیون تومان و تندر 90 اتومات 45 میلیون تومان خواهد بود. تثبیت قیمت خودروی تندر 90 توسط شورای رقابت درحالی است که تیراژ تولید این خودرو روز به روز در حال کاهش است. در این شرایط مدیر فروش یکی از شرکت‌های تولیدکننده خودروی تندر 90 در گفت‌وگو با ایسنا می‌گوید: تیراژ تولید تندر 90 در این شرکت به روزانه میانگین 10 دستگاه کاهش یافته است. بنابراین قیمت آن تاثیری بر وضعیت سود و زیان شرکت نخواهد داشت. وی با بیان اینکه تولید روزانه 10 دستگاه خودرو در یک شرکت خودروسازی به طور تلویحی به معنای توقف تولید آن خودرو است، خاطرنشان می‌کند: بنابراین در صورت توقف تولید همین 10 دستگاه خودروی تولیدی در روز نیز اتفاق خاصی رخ نخواهد داد. این مدیر فروش یکی از شرکت‌های خودروساز تولیدکننده تندر 90 ادامه می‌دهد: شرکت رنو پارس به تدریج میزان قطعات تندر 90 تحویلی به شرکت‌های خودروساز را کاهش می‌دهد و همه چیز را به نتیجه مذاکرات ایران و 1+5 موکول کرده است. وی اضافه می‌کند: بنابراین خودروسازان هم‌اکنون حساب ویژه‌ای روی تولید تندر 90 باز نکرده و بیشتر بر افزایش تیراژ خودروهای تولیدی با برند خود تمرکز کرده‌اند. این مدیر فروش یکی از شرکت‌های خودروساز تولیدکننده تندر 90 بابیان اینکه طبق دستور شورای رقابت این خودرو همچنان با قیمت‌ سال 1392 البته با احتساب افزایش هزینه‌های بیمه و شماره‌گذاری در سال جاری به فروش خواهد رسید، تصریح می‌کند:‌ در صورتی که رنو پارس به اقدامات اینچنینی خود در زمینه تامین قطعات خودروی تندر 90 ادامه بدهد جایگاه خود در صنعت خودروی ایران را از دست خواهد داد.
خبرهای دروغین
جالب اینکه خردادماه خبری از قول مقامات رنو اعلام شد که مسؤولان این شرکت خواهان همکاری با ایران هستند. چنین خبری را رسانه‌های حامی دولت از قول رویترز منتشر کردند: «مسؤولان شرکت خودروسازی رنو در اسپانیا پنجشنبه‌شب با انتشار اطلاعیه‌ای در مادرید اعلام کردند با توجه به افزایش تقاضا در بازار ایران، تولیدات موتور کی 4 (K4) را که یک موتور بنزینی 1600 سی‌سی است و در بسیاری از مدل‌های رنو استفاده می‌شود، ظرف دو هفته آینده افزایش خواهند داد. براساس این اطلاعیه، شرکت رنو قصد دارد از 15 ژوئن - 25 خرداد - آینده میزان تولید موتورهای کی 4 خود را در کارخانجات وایادولید در شمال اسپانیا از تعداد 940 دستگاه به 1500 دستگاه در روز برساند. شرکت خودروسازی رنو در اطلاعیه خود گفت که برای تحقق این هدف، کارگران کارخانجات وایادولید که هم‌اکنون فقط در یک نوبت کاری فعالیت می‌کنند، در شیفت دوم نیز مشغول شده و علاوه بر آن 55 کارمند جدید استخدام خواهند شد. این خبر علاوه بر شرکت رنو، برای دولت و جامعه اسپانیا نیز که در بحران بیکاری بسر می‌برد، خبر خوبی است. بر پایه این گزارش، موتورهای کی 4 در مدل‌های مختلف رنو نظیر توینگو، سیمبل، کانگو، مگان، اسنیک، فلوئنس، داسیا، لوگان، ساندرو، داستر، لادا لارگوس و نیسان لیوینا، آلمرا و ان پی 200 استفاده می‌شود و صدور تولیدات آن از کارخانجات وایادولید اسپانیا به کشورهای فرانسه، لهستان، روسیه، رومانی، ایران و هندوستان صورت می‌گیرد. مسؤولان شرکت‌های خودروسازی ایران نظیر ایران‌خودرو و سایپا نیز پیش از این از تولید مدل‌های جدید رنو در سال جاری با مشارکت این شرکت فرانسوی خبر داده‌اند.» این خبر در حالی منتشر شد که به‌تازگی شرکت رنو برای صادرات قطعات خود به ایران تعلل می‌کند و سیاست چندگانه‌ای در این زمینه اتخاذ کرده است.
زیان پژو و رنو
عدم همکاری شرکت‌های فرانسوی رنو و پژو در حالی است که این دو شرکت به علت تحریم‌ها علیه ایران زیان دیده بودند و مشخص نیست چرا هنوز برای همکاری با ایرانی‌ها تعلل می‌کنند. سال گذشته شرکت خودروساز فرانسوی پژو به علت افت در میزان فروش محصولات خود به واسطه قطع روابط با شرکت خودروساز ایرانی «ایران خودرو» که تحت فشار شرکت آمریکایی شریک در سهام خود اعمال شد، زیان 4 میلیارد یورویی متحمل شد. تصمیم پژو در قطع روابط با ایران در ماه فوریه 2012 و تحت فشار جنرال موتورز آمریکا که از پشتیبانی دولت فدرال ایالات متحده آمریکا برخوردار بود، صورت گرفت. این تصمیم پژو همچنین منجر به این شد که 8000 کارگر این شرکت شغل خود را از دست بدهند. همچنین طبق گزارش خبرگزاری فرانسه، شرکت رنو با اشاره به زیان 249 میلیون یورویی خود در 6 ماه نخست امسال، اعلام کرد در همین مدت زمان تنها به دلیل تحریم ایران معادل ۵۱۲ میلیون یورو خسارت دیده است و سود سهام آن نیز کاهش یافته است. رنو فرانسه در حالی که در 6 ماه دوم سال 2012، 519 میلیون یورو سود کرده بود، در 6 ماه نخست امسال 249 میلیون یورو ضرر کرد. همچنین میزان فروش این شرکت در نیمه نخست امسال، با 4/2 درصد کاهش به 4/20میلیارد یورو رسیده است. عملکرد 10 ماهه صنعت خودرو پس از لغو تحریم‌ها نشان می‌دهد که گره چندانی از صنعت خودرو باز نشده و نمی‌توان لغو تحریم خودرو را یک دستاورد کامل دانست.

گروه سیاسی: یک روزنامه انگلیسی در گزارشی با اشاره به اقدامات قاسم سلیمانی در خط مبارزه در منطقه نوشت: ژنرالی که آمریکایی‌ها وی را اخیرا در لیست سیاه خود قرار داده‌اند، به‌عنوان «قهرمان ملی» در ایران شناخته می‌شود. به گزارش فارس، روزنامه انگلیسی «فایننشال تایمز» روز جمعه طی گزارشی درباره «سردار قاسم سلیمانی» فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران نوشت: ایران با کمک ژنرال قاسم سلیمانی در پی ترویج موفقیت‌های نیروهای مسلح خود است. براساس این گزارش،  ژنرال سلیمانی 57 ساله که اخیرا در فهرست سیاه دولت آمریکا قرار گرفت، به‌عنوان «قهرمان ملی» در ایران شناخته می‌شود و رسانه‌های این کشور نیز تصاویر وی را  که از میدان نبرد در عراق گرفته شده است، نمایش می‌‌دهند. یک تحلیلگر نزدیک به حزب اصلاح‌طلبان ایران اخیرا ژنرال سلیمانی را «سلحشور نبردهای نامتقارن» نامید که اجازه نخواهد داد خواب راحتی به چشمان دشمنان ایران آید و تنش را نیز از مرزهای ایران دور کرده است. این روزنامه انگلیسی در ادامه این گزارش در وصف سردار سلیمانی نوشت: قاسم سلیمانی فردی وفادار به رهبر عالی ایران است و تلاش دارد در راستای دستورات رهبر عالی ایران این کشور را به‌عنوان قدرت منطقه‌ای نشان دهد و تنش‌های فراوان خاورمیانه  از جمله در عراق، لبنان، سوریه و افغانستان را از ایران دور نگه دارد. ژنرال سلیمانی در داخل نظام ایران به‌عنوان فردی شناخته می‌شود که باعث کاهش نفوذ آمریکا در افغانستان و عراق شده است. وی فرمانده‌ای است که با حمایت از حزب‌الله لبنان در نبرد علیه اسرائیل مشارکت داشته و به «بشار اسد»رئیس‌جمهور سوریه نیز کمک کرده است. این روزنامه در خاتمه  این گزارش با صراحت نوشت: وی از جمله افراد وفادار به آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر عالی ایران و فردی است که هیچ‌گونه فساد و گرایش‌های سیاسی در پرونده وی مشاهده نمی‌شود‌. یک کارشناس سیاسی امور ایران در این‌باره گفت:« اگر آیت‌الله خامنه‌ای به ژنرال سلیمانی بگوید که علیه آمریکا وارد عمل شود، وی این کار را انجام خواهد داد.  وی همواره سرباز در خدمت فرمانده کل قوای ایران است».

 نادیا زکالوند: هرقدر هم با ماجرای افشاگری‌های شوک برانگیز ادوارد اسنودن  در خصوص جاسوسی‌های ایالات متحده علیه شهروندان خودش آشنا باشید باز هم تماشای مستند خوش‌ساخت و فوق‌العاده گیرای «لورا پویتراس» به نام «شهروند چهار» جذابیت دارد و می‌تواند اثر بسیار خوبی روی شما بگذارد. این مستند همچون شاهکاری بی‌نظیر به طور خلاصه تمام وقایع مربوط به عملیات افشاگری اسنودن را در زمان واقعی به تصویر می‌کشد و از لحظه‌ای شروع می‌شود که «پویتراس» فیلمساز و از اعضای انجمن آزادی مطبوعات و «گلن گرین والد» همراه روزنامه‌نگارش به دیدن 8 روزه اسنودن در هتلی به نام میرا در هنگ‌کنگ می‌روند و در آنجا نقشه چگونگی انتشار بمب خبری خود و در شوک فروبردن آمریکا و جهان  را طرح‌ریزی می‌کنند. «پویتراس» با استفاده از زبان سرد رمزهای دیجیتالی، اطلاعات را بازگویی می‌کند و سوءاستفاده‌های دولت آمریکا از قدرت را به همگان نشان می‌دهد. «پویتراس» هوشمندانه شرح می‌دهد که این نوع اطلاعات همانند سلاح دوسر برنده‌ای است که دو طرف قضیه را تهدید می‌کند. مستند «شهروند چهار» که براساس نام مستعار ادوارد اسنودن در زمان تماس گرفتن با روزنامه، نامگذاری شده است،  آخرین بخش از مستند سه‌گانه آمریکای پس از 11 سپتامبر است که شکوه آن مستندها را تکرار می‌کند و قرار است در بخش فیلم مستند بلند اسکار شرکت داده شود.   از آنجایی که «پویتراس» بارها مورد مزاحمت دستگاه‌های نظارت آمریکا قرار گرفته بود، از 2 سال قبل از تماس «اسنودن»،  مشغول جمع‌آوری اطلاعاتی علیه آژانس امنیت ملی آمریکا بوده و افشاگری‌هایی نیز انجام داده و در نیویورک‌تایمز به چاپ رسانده بود. به همین دلیل اسنودن با او تماس می‌گیرد و از او برای افشای جاسوسی آژانس امنیت ملی آمریکا کمک می‌خواهد. او مدعی می‌شود که این آژانس با جمع‌آوری یکسره ایمیل‌ها و بررسی حساب‌های بانکی و تراکنش‌های دیجیتالی شهروندان آمریکا، به حریم خصوصی آنها تجاوز می‌کند. اسنودن پیمانکار فنی و یکی از کارمندان سازمان جاسوسی آمریکا (سیا)، بود که تا پیش از افشاگری در آژانس امنیت ملی آمریکا مشغول به کار بود. او که از تجسس‌های افراطی دولت آمریکا در زندگی مردم به‌ستوه آمده بود، تصمیم به افشاگری می‌گیرد. او با آگاهی کامل از عواقبی که در انتظارش بود اقدام به این کار کرده و هنگام گفت‌وگو با «پویتراس» تاکید می‌کند نمی‌خواهد خودش تصمیم بگیرد که کدام اطلاعات را علنی کند و این وظیفه را در اختیار خبرنگاران و پویتراس می‌گذارد. او معتقد بود نمی‌خواهد مدارکی را منتشر کند که امنیت ملی کشور را به خطر اندازد اما از سوء رفتار دولت، نسبت به شهروندانش دیگر خسته شده است و می‌خواهد جلوی این کار آنها را بگیرد. از طرفی او می‌خواست هویتش آشکار شود که مردم به جای اندیشیدن به اینکه او کیست، روی موضوع مورد بحث متمرکز شوند و همچنین پس از آشکار شدن هویتش دوست نداشت نحوه انتشار این خبر باعث شود که در مرکز توجه‌ها قرار گیرد زیرا ماجرای اصلی فعالیت‌های مخفیانه دولت آمریکاست نه خود او. اسنودن از آشکار شدن هویت اصلی‌اش ترسی نداشت و  فقط نمی‌خواست توجه مردم از موضوع اصلی به سمت او جلب شود البته این بیم و هراس او کاملا درست بود زیرا پس از انتشار خبر، خود «اسنودن» به موضوع داغ روز تبدیل شد و همه مردم بیشتر از اینکه از خیانت آژانس امنیت ملی آمریکا به مردم که زندگی میلیون‌ها نفر را تحت تاثیر قرار داده بود صحبت کنند درباره اسنودن حرف می‌زدند و وضعیت او را پیگیری می‌کردند.    به همین دلیل «پویتراس»  هنگام ساخت این مستند و به یاد آوردن ماجرای جاسوسی آمریکا بسیار ماهرانه «اسنودن» را قهرمان داستان خود قرار نمی‌دهد و به جای آن روی خود داستان متمرکز می‌شود. «اسنودن» در این مستند – که با بازی خود ادوارد اسنودن به تصویر کشیده می‌شود – یک جمع‌کننده اطلاعات با رفتاری بسیار آرام و صادقانه است. در واقع او اطلاعات ناخواسته را به‌دست آورده و با هوش و مغز علمی و  متفکرش به بررسی داده‌ها می‌پردازد. حتی این کار را گاهی زیر پتو انجام می‌دهد و خود به طور طعنه‌آمیزی، پتو را «پوشش قدرت» می‌نامد. اما در صحنه‌های بعد، اسنودن را در اتاقی ساکت در هتلی در هنگ‌کنگ زمانی که با کامپیوترش مشغول تایپ و سپس خیره شدن به پنجره است، می‌بینیم.  «اسنودن» و «پویتراس» می‌دانند که افشاگری آنها می‌تواند رفاه و آسایش شخصی را از آنها بگیرد با این‌حال این کار را انجام می‌دهند. بزرگ‌ترین نگرانی «پویتراس» نامزدش – لیندسی میلز – بود که مجبور می‌شود او را در هاوایی رها کرده و به هنگ‌کنگ برود. او عمدا نامزدش را در بی خبری گذاشته بود تا صدمه نبیند اما در مستند صحنه‌ای از یک آشپزخانه گرم و صمیمی را می‌بینیم که نشان می‌دهد آن دو دوباره موفق شده‌اند در روسیه به یکدیگر ملحق شوند.  پویتراس صفحه تلویزیون اتاقی در هتل هنگ‌کنگ که در حال نشان دادن انتشار خبر اسنودن و افشاگری‌های او به مطبوعات است را به تصویر می‌کشد و سپس آن خبر را با برداشت‌های سنگین خودش از مکانی که او و اسنودن و همکارش گرین والد هستند، نشان می‌دهد. (پویتراس در برلین و گرین‌والد در ریودوژانیروی برزیل زندگی می‌کنند). سپس اداره‌های دولتی و همچنین خارجی و دفاتر روزنامه‌ها که درباره این اخبار به بحث و گفت‌وگو نشسته‌اند، نشان داده می‌شود. پویتراس از کلمات سفیدرنگ روی صفحه‌ای سیاه که همانند رمز مورس به طور مرموزی چندین بار تکرار می‌شوند استفاده می‌کند  تا تاثیر لازم را روی بیننده بگذارد و اهمیت موضوع را گوشزد کند. زمانی که اسنودن تصمیم می‌گیرد هویت خود و خبر خود را افشا کند، گرین‌والد کار او را انجام می‌دهد و کنفرانس‌های مطبوعاتی را هدایت می‌کند.  مستند در مسکو جایی که «اسنودن» سرانجام توانست پناهندگی بگیرد به پایان می‌رسد و در انتها روی کاغذهای کوچک
مربع شکل تنها واژه  «potus»  - به مفهوم رئیس‌جمهور ایالات متحده – مشاهده می‌شود. آیا این رمز به معنای حقیقتی است که همچنان نامعلوم باقی‌مانده است؟

وزارت ورزش از 21 تیرماه 93 برای برگزاری مجامع انتخاباتی‌اش از آیین‌نامه‌ای استفاده می‌کند که معاونت حقوقی همین وزارتخانه، ابهام‌هایی را به آن وارد کرده است. وزارت ورزش جدید که از بدو روی کار آمدنش یعنی یک سال قبل تاکید داشت برای ساماندهی به فدراسیون‌های بی‌شماری که با سرپرستان اداره می‌شوند، قانون را در دستور کار قرار می‌دهد و در همان روزهای ابتدایی شروع کار محمدرضا طالقانی بازنشسته را به این دلیل که نتوانسته بود مجوز فعالیت از هیات دولت بگیرد، حتی از حضور در جلسه انتخابات منع کرد، حالا برای ادامه تغییرات در فدراسیون‌ها از آیین‌نامه‌ای استفاده می‌کند که ابهام‌هایی به آن وارد است. آیین‌نامه‌ای که براساس آن انتخابات فدراسیون قایقرانی برگزار شده و همین هفته آینده موج جدیدی از تغییرات در فدراسیون‌ها را از تنیس، هندبال، بسکتبال، وزنه‌برداری، پزشکی - ورزشی و... به همراه خواهد داشت. آیین‌نامه اجرایی جدید را اسفندماه گذشته نصرالله سجادی در معاونت ورزش قهرمانی تنظیم کرد تا بر این اساس کاندیداها برای ثبت‌نام ریاست و حضور در مجمع فدراسیون‌ها ملزم به اجرای مفاد جدید باشند. آیین‌نامه‌ای که بلافاصله نسخه‌ای از آن در اختیار معاونت حقوقی و پارلمانی قرار می‌گیرد. نسخه‌ای که پس از بررسی توسط کارشناسان حقوقی وزارت ورزش مشخص می‌شود ایرادهای بسیاری دارد و بیش از همه یک بندش حساسیت‌برانگیز است؛ اینکه آیین‌نامه قبلی برای اجرا مصوبه هیات دولت را دارد و قانونا ایجاد هر نوع تغییری در آن باید به تایید هیات دولت برسد.معاونت حقوقی وزارت ورزش پس از بررسی آیین‌نامه اجرایی مدون در معاونت توسعه ورزش قهرمانی وزارت ورزش چند نوع مغایرت و ایراد اساسی بر آن گرفته و قبل از هر چیز برای اجرایی شدن آن یک پیش‌شرط قرار داده است. یکی از مغایرت‌ها این است که طبق آیین‌نامه قبلی شخص رئیس فدراسیون محدودیتی برای 12 سال ریاست ندارد که در آیین‌نامه جدید برای آن محدودیت ایجاد شده است. یا تعیین ویژگی‌هایی برای نواب رئیس، اعضای هیات رئیسه و خزانه‌دارها که در ضوابط جدید تغییر کرده و براساس آیین‌نامه مصوب هیأت دولت غیرقانونی محسوب می‌شود. جدی‌تر از همه این بندها، ایراد آشکاری است که کل آیین‌نامه، پروسه ثبت نام، انتخاب‌های انجام گرفته و شیوه کاری وزارت ورزش را زیر سوال می‌برد. اینکه براساس آیین‌نامه مصوب قبلی، این آیین‌نامه جهت ابلاغ و اجرایی شدن باید نخست مصوبه هیات دولت را می‌گرفته؛ کاری که وزارت ورزش انجامش نداده یا حداقل آن را رسانه‌ای نکرده است. این آیین‌نامه 21 تیر ماه به فدراسیون‌ها ابلاغ شده و این کار به این معناست که اگر هیأت دولت آن را تصویب کرده باید قبل از این تاریخ بوده باشد.همه ایرادهای قانونی معاونت حقوقی وزارت ورزش به این آیین‌نامه تازه برای فدراسیون‌ها در حالی مطرح و نادیده گرفته شده است که پیش از این وزیر ورزش تاکید کرده بود هیچ ابلاغیه‌ قانونی در این وزارتخانه اجرایی نخواهد بود مگر آنکه معاونت حقوقی آن را تایید کرده باشد.  امیررضا خادم، معاون پارلمانی و حقوقی وزیر ورزش درباره ابهامات این آیین‌نامه اجرایی می‌گوید: «راستش همکاران من درباره این نامه نظر کارشناسی‌شان را نوشته و برای وزیر فرستاده‌اند. البته دقیقا در جریان نیستم. فکر نکنم آیین‌نامه جدید با ایرادهایی که داشته در مجامع اجرایی شده باشد». او مدام اصرار دارد چون دقیقا در جریان اتفاقات بعد از نامه نیست، نمی‌داند که معاونت قهرمانی این آیین‌نامه را برای اجرا ابلاغ کرده یا نه. این معاونت حقوقی چیزی هم درباره گرفتن مصوبه هیات دولت برای ابلاغ آیین‌نامه نمی‌گوید.  این همان آیین‌نامه‌ای است که نصرالله سجادی آن را در تاریخ 21 تیرماه برای فدراسیون‌ها فرستاده و به آنها ابلاغ شده است تا براساس آن انتخابات خود را برگزار کنند. آیین‌نامه‌ای که ظاهرا بدون طی کردن مراحل قانونی در انتخابات فدراسیون قایقرانی به آن عمل شد، انتخاباتی که البته در پایان نام  امینی از صندوق آن بیرون آمد. حالا وزارت ورزش در پی اجرای این آیین‌نامه در مجامع انتخاباتی بیش از 8 فدراسیون ورزشی است. انتخابات‌هایی که از هفته آینده برگزار می‌شود و با این حساب از همین حالا همه این مجامع و فدراسیون‌ها با بحران مشروعیت روبه‌رو هستند. آیا وزارت ورزش مصوبه هیات دولت برای ایجاد تغییرات را گرفته یا ابهام‌ها همچنان درباره این آیین‌نامه وجود خواهد داشت؟ به هر حال با پاسخگویی مدیران ارشد وزارت ورزش شاید این ابهامات برطرف شود و ورزش روزهای آرام‌تری را به خود ببیند. روزهایی که قطعا با در پیش بودن رویدادهای مهمی همچون المپیک لازمه شرایط فعلی ورزش ایران است.

سیاوش رسولی:  از فروپاشی بنیان خانواده گرفته تا کاهش جمعیت و آمار بالای جوان مجرد در ایران و آمار 30 درصدی خانه‌های مجردی، سرقفلی مشکلات اجتماعی ایرانی هستند. بحران‌هایی که بعضی‌ها در این برهه اجتماعی، با کاتالیزورهای رسانه‌ای- فرهنگی بشدت به آنها دامن می‌زنند. این بعضی‌ها همان رسانه‌های فارسی‌زبانی هستند که هر روز با ایجاد متدی جدید تلاش می‌کنند در کوره مشکلات اجتماعی ایران بدمند و حتی گاهی اوقات مشکلات جدیدی به‌وجود آورند. در این میان این روزها خانه‌های مجردی بین دختران و پسران ایرانی به شکلی قارچ‌گونه در حال رشد است، زندگی مجردی هم به دلیل برخی مشکلات و البته تغییرات فرهنگی در حال تبدیل شدن به مد روز شهرهای بزرگ است، آنچنان که بنگاه‌ها با خواسته روزافزون خانه مجردی روبه‌رو هستند. در میان این وضعیت، ‌تعداد قابل‌توجهی از رسانه‌های فارسی زبان هر روز سعی دارند شیوه و روش جدیدی از سبک زندگی غربی را به جوانان ارائه دهند. روشی که در دل خود یک بحران تازه می‌سازد. دعوت به داشتن «پارتنر» به جای همسر این روزها بشدت از سوی برخی از این رسانه‌ها به عنوان یگانه راه‌حل مشکلات عاطفی و جنسی جوانان ارائه می‌شود. ماجرا آنقدر برای این رسانه مهم به نظر می‌رسد که بی‌بی‌سی و من‌وتو در هفته‌های گذشته بارها به آن پرداخته‌اند و جوانان را دائم با روش های گوناگون به این موضوع تشویق می‌کنند.
پشت پرده ماجرا چیست؟
بی‌بی‌سی فارسی در 2 هفته گذشته 3 بار و به عنوان‌های گوناگون در برنامه «نوبت شما»ی خود به این ماجرا پرداخت. همچنان که برنامه «من‌وتو پلاس» شبکه من‌وتو به‌طور مداوم در یک ماه گذشته به این موضوع می‌پردازد. در این شبکه‌ها دائم از کهنه شدن مدل ازدواج مذهبی صحبت می‌شود. همچنان که شبکه‌های دیگر ماهواره‌ای با روش‌ها و تاکتیک‌های ویژه خود سعی در ایجاد نوعی تغییر در سبک زندگی جوانان ایرانی دارند. مینا علی‌بخشی، روانشناس و استاد دانشگاه درباره موضوع ترویج پارتنرینگ و تاکید بر آن در شبکه‌های ماهواره‌ای به «وطن امروز» می‌گوید: سبک زندگی از طریق ایجاد تغییر در نقاط عطف رفتارهای افراد، دچار دگرگونی می‌شود. به این معنی که در سبک زندگی ایرانی – اسلامی نقاط برجسته‌ای وجود دارد که اگر آنها تغییر کند به‌صورت دومینو دیگر رکن‌های این سبک هم دچار تحول می‌شود. یکی از این ارکان مهم در زندگی جوان ایرانی، انتخاب زوج برمبنای ریشه‌های فرهنگ ایرانی - اسلامی است به این معنی که اگر این موضوع تغییر کند، همه‌چیز جوان در زندگی‌اش دچار دگرگونی می‌شود.
تناقض مستقیم با انتخاب همسر
این استاد‌ دانشگاه می‌افزاید: وقتی به‌صورت شبانه‌روزی آنها موضوع داشتن پارتنر را که بیشتر اوقات هم یک شریک موقت است، تبلیغ می‌کنند و آن را در مقابل داشتن همسر قانونی قرار می‌دهند، تاثیرگذار خواهد بود. به این معنی که جوان ایرانی روزبه‌روز به تغییر فکر و رفتار خود و برقراری ارتباط‌های نامشروع متعدد نزدیک‌تر می‌شود. وی درباره گسترش این روند بیان داشت: وقتی که این تفکرات در ذهن جوان جاری شد به تدریج در سبک زندگی وی گسلی به وجود می‌آید که این گسل فکری وی را از سبک زندگی دینی دور می‌کند.  دور شدن از این سبک زندگی یعنی ایجاد تناقضات گسترده در ذهن جوان ایرانی نسبت به هویتی دینی و بومی خود، هویتی که با آن رشد کرده و بزرگ شده است. این در حالی است که این روزها بنیان خانواده ایرانی بشدت از سوی رسانه‌های فارسی‌زبان مورد هدف قرار گرفته، آنچنان که هر روز این رسانه‌ها به سوی بی‌معنی کردن تشکیل زندگی در ذهن جوانان گام برمی‌دارند.
تشویق پنهان با هم بودن غیرمجاز!
اما در همین باره مهدی فرزانه، جامعه‌شناس و پژوهشگر حوزه جوانان با اشاره به استحاله جامعه و پیامدهای خطرناک آن خاطرنشان می‌کند: ترکیب بسیاری از برنامه‌های سرگرمی و فرهنگی شبکه‌های فارسی‌زبان به سوی ترویج نوعی هم‌باشی و تشویق داشتن پارتنر میان جوانان است، به این صورت که به تدریج این موضوع که برای بودن دختر و پسر زیر یک سقف نیاز به ازدواج نیست در جامعه ترویج پیدا کند.  درواقع نگاه این رسانه‌ها، یک برنامه‌ریزی تدریجی است که بتوانند در قالب آن دختر و پسر را در چارچوب روابط نامشروع به یکدیگر نزدیک کنند. به این صورت نگاه مذهبی از ذهن جوانان رخت بر خواهد بست، به تدریج پسران از ازدواج عقب‌نشینی گسترده‌ای می‌کنند. این استاد دانشگاه می‌افزاید: تشویق رسانه‌های فارسی‌زبان به برقراری رابطه‌های جنسی آزاد و به نوعی تفکر ول‌انگاری در روابط میان دختران و پسران است که می‌تواند بسیاری از زیرساخت‌های فرهنگی ایرانی را تخریب کند. در این میان آنچه که بسیاری از صاحبنظران به آن تاکید دارند افزایش جرائم اجتماعی در صورت طبیعی شدن داشتن پارتنر جنسی است، به این صورت که در گذر زمان جرائم و خشونت‌های گسترده‌ای علیه زنان رخ خواهد داد و همزمان با موج خشونت‌های عاطفی با انتقام‌گیری‌هایی از همین جنس روبه‌رو می‌شویم.
مهدی فرزانه، پژوهشگر اجتماعی دراین باره تصریح می‌کند: وقتی از سوی رسانه‌های فارسی زبان دائم به ذهن جوانان این موضوع القا می‌شود که داشتن یک شریک جنسی بهتر از یک ازدواج دائم است ما به تدریج شاهد سلسله رابطه‌های ویرانگر هستیم! در این صورت در عرض مدت کوتاهی علاقه و عشق واقعی جای خود را به تمایلات صددرصد غریزی می‌دهد و دختران و پسران جامعه به فکر سوءاستفاده از یکدیگر می‌افتند، چرا که هر دوی آنها به خوبی می‌دانند که برای یکدیگر تنها به اندازه یک شریک جنسی یا همان «پارتنر» ارزش دارند و قرار است هرچند وقت یکبار این شریک جای خود را به شریکی دیگر بدهد. همین موضوع باعث فاصله گرفتن جوانان از یکدیگر و بازتولید خشونت می‌شود.
وقتی پدر و مادر نیست می‌شوند
از سوی دیگر به تعبیر بسیاری، پروژه تشویق جوانان به قبول « پارتنر» به جای ازدواج، نقش‌های اصیل ایرانی را برای زنان و مردان از بین خواهد برد. نقش‌هایی که در چارچوب خانواده ایرانی از دیرباز به نشانه‌های آرامش زوجین تعبیر شده است.  مینا علی‌بخشی، روانشناس دراین باره عنوان می‌کند: نقش زن ایرانی از دیرباز در چارچوب خانواده به عنوان یک همسر، مادر و مدیر مطرح بوده است. نقش‌هایی که هر کدام در جایگاه خود مقدس و زیبا هستند. همچنان که مرد هم نقش تامین‌کننده و پشتوانه خانواده را داشته اما با توجه به موج رسانه‌ای موجود برای گسترش پارتنرینگ به جای ازدواج این نقش‌ها فرو می‌ریزند، چرا که در این فرهنگ زن، دیگر جایگاه مادری و همسری را ندارد. تنها به یک شریک جنسی که هر چند وقت یک بار شریک خود را تغییر می‌دهد تنزل می‌یابد. پسران هم در این وضعیت مرد زندگی نخواهند بود بلکه تنها به افرادی تبدیل می‌شوند که برای تامین نیازهای خود به سراغ ارتباط‌های موقت می‌روند. این موضوع همه‌چیز را در جامعه‌ای با پیشینه سنتی از بین می‌برد.
موج دعوت به «پارتنری»
به نظر می‌رسد موج دعوت جامعه ایرانی و جوانان به داشتن شریک به جای همسر روز به روز از سوی رسانه‌های غربی به شکل جدی‌تری پیگیری می‌شود، از سوی دیگر شرایط ازدواج در جامعه وضعیت چندان مناسبی ندارد، یعنی از یک سو جوانان برای ازدواج با دشواری رو به هستند و از سوی دیگر صدها شبکه آنها را به نقطه مقابل ازدواج فرا می‌خوانند. به هر رو هر چند که جامعه ایران یک جامعه فرهنگی و اصیل است و ارزش‌های دینی و اسلامی در آن وجود دارد اما اگر عموم جامعه بویژه خانواده‌ها باید از خطرات و آسیب‌های این موضوع بویژه در بحث شبکه‌های ماهواره‌ای اطلاع داشته باشند، بی‌شک اطلاع رسانی در این زمینه می‌تواند تا حدی از بروز مشکلات بعدی پیشگیری کند.

تا کنون سهم 50 درصدی دولت بابت توسعه حمل و نقل عمومی تهران به مدیریت شهری پرداخت نشده و لازم است دولت در زمینه رفع مشکلات حمل و نقل عمومی و کاستی‌ها و کمبودهایی که در این ارتباط وجود دارد، توجه و حساسیت ویژه‌ای داشته باشد. مهر در این باره نوشت: سیدجعفر تشکری‌هاشمی، معاون
حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران با بیان این مطلب افزود: مکانیزه کردن تجهیزات حمل و نقلی، پروژه‌ای بسیار گسترده و وسیع است که به این منظور، اجرای مدل یکپارچه مدیریت ترافیک شهری را از طریق یکپارچه‌سازی سیستم‌های حمل و نقل عمومی در دستور کار خود قرار داده‌ایم. وی با اعلام اینکه وجود مدل یکپارچه مدیریت ترافیک شهری، لازمه مدیریت شهری سامانمند در سطح ملی و در کل کشور است، تأکید کرد: به‌عنوان نمونه، موضوع مکانیزاسیون مراکز مکانیزه معاینه فنی خودرو که در تهران اجرا شده، باید با کمک وزارت کشور در سایر کلانشهرهای کشور نیز پیاده‌سازی شود. معاون شهردار تهران با اشاره به اینکه تهران دارای 6 هزار و500 دستگاه اتوبوس است که 2هزار دستگاه آن فرسوده است، اظهار کرد: طی 4 سال گذشته حتی یک دستگاه اتوبوس هم به تهران تحویل داده نشده، در صورتی که این کلانشهر حداقل به 11 هزار دستگاه اتوبوس نیاز دارد. تشکری‌هاشمی با بیان اینکه تاکنون سهم 50 درصدی دولت بابت توسعه حمل و نقل عمومی تهران به مدیریت شهری پرداخت نشده، تصریح کرد: لازم است دولت در زمینه رفع مشکلات حمل و نقل عمومی و کاستی‌ها و کمبودهایی که در این ارتباط وجود دارد، توجه ویژه و حساسیت ویژه‌ای داشته باشد.
 

گروه سیاسی: سیدکمال خرازی، رئیس شورای راهبردی روابط خارجی و وزیر پیشین امور خارجه کشورمان روز پنجشنبه در حاشیه بازدید الهام امین‌زاده، معاون حقوقی رئیس‌جمهور از پژوهشکده علوم شناختی که در فاز 4 پردیس صورت گرفت، در جمع خبرنگاران درباره ارزیابی‌اش از مذاکرات ایران و 1+5 و نتیجه آن اظهار داشت: نتیجه در هر صورت تابع این است که چقدر حقوق ما در این مذاکرات تأمین شود. به گزارش تسنیم، رئیس شورای راهبردی روابط خارجی تصریح کرد: حقوق ما هم مشخص است و قوانین بین‌المللی و NPT مشخص کرده حقوق ما چیست، آنچه مهم است خطوط قرمزی است که در جمهوری اسلامی ایران توسط مقام معظم رهبری ترسیم شده و طبیعتاً‌ نمی‌توان از آنها تخطی کرد و باید در راستای احراز آنها گام برداشت. وی بر همین اساس یادآور شد: مذاکره‌کنندگان ما در همین چارچوب مذاکره می‌کنند، به پشتوانه ملت و مقام معظم رهبری و باید امیدوار بود که به کجا خواهد رسید. خرازی در ادامه سخنانش گفت که نمی‌شود تضمین کرد طرف مقابل بخواهد حقوق ما را رعایت کند. چنانکه همیشه اینگونه بوده که حقوق را باید ستاند نه اینکه توقع داشت دیگران به ما اعطا کنند. بنابراین مقاومت کشور، مردم و مذاکره‌کنندگان است که باید امیدوار بود به نتیجه برسد. وزیر پیشین امور خارجه کشورمان در پاسخ به این سوال که توانمندی و پیشرفت‌های کشورمان تا چه اندازه در مذاکرات تأثیر دارد، گفت:‌ اینکه آمریکایی‌ها و غربی‌ها حاضر شدند با ایران در مذاکره جدی وارد شوند نشان‌دهنده نقش بزرگ ایران در منطقه است که با وجود تحریم‌ها و فشارهایی که از سوی آنها به کشورمان وارد شده توانسته راه و مسیر خود را ادامه دهد و به پیشرفت برسد و مشکلاتش را حل کند. وی افزود: اگر ایران را با ایران 25 سال قبل مقایسه کنیم می‌بینیم وضعیت کشور کاملاً تفاوت پیدا کرده است و ایران به دست بیگانگان توسعه نیافته است. خرازی خاطرنشان کرد: مردم باید این موضوع را احساس کنند چرا که روح استقلال و ایران‌خواهی این موقعیت را پدید آورده و امیدواریم با مقاومت بیشتر بتوانیم به سرمنزل نهایی برسیم.