گروه سیاسی: سرانجام مجلس شورای اسلامی اعضای کمیسیون ویژه بررسی برجام را انتخاب کرد. براساس گزارش خانه ملت، نمایندگان در نشست علنی دیروز چهارشنبه مجلس شورای اسلامی اعضای کمیسیون ویژه برجام را از میان 24 نامزد عضویت در این کمیسیون انتخاب کردند. اعضای این کمیسیون به ترتیب آرا عبارتند از: سیدحسین نقوی‌، اسماعیل کوثری، محمدحسن ابوترابی‌فرد، ابراهیم کارخانه، حسین نجابت، محمدمهدی زاهدی، علیرضا زاکانی، مهرداد بذرپاش، علاءالدین بروجردی، محمود نبویان، مسعود پزشکیان، منصور حقیقت‌پور، غلامرضا تاجگردون، عباسعلی منصوری آرانی و وحید احمدی. این در حالی است که جواد جهانگیرزاده، جبار کوچکی‌نژاد، غلامرضا مصباحی‌مقدم، محمدعلی اسفنانی، اللهیار ملکشاهی، احمد بخشایش اردستانی، ایرج عبدی، جلیل جعفری بنه خلخال و محمدحسن آصفری نیز از نامزدهای عضویت در این کمیسیون بودند که حائز آرای کافی نشدند. مهرداد بذرپاش درباره فرآیند تشکیل جلسات کمیسیون ویژه بررسی برجام گفت: از شنبه هفته آینده کمیسیون ویژه بررسی برجام کار خود را به صورت جدی آغاز خواهد کرد. وی افزود: ترکیب هیات رئیسه نیز در اولین جلسه اعضای کمیسیون برجام مشخص خواهد شد. نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی همچنین درباره فواصل تشکیل جلسات کمیسیون برجام توضیح داد: تلاش می‌کنیم جلسات کمیسیون بررسی برجام در فواصل کوتاه زمانی تشکیل شود ضمن اینکه این احتمال هم هست که جلسات کمیسیون به صورت روزانه نیز برگزار شود. عضو هیات رئیسه مجلس شورای اسلامی از دعوت مقامات به کمیسیون خبر داد و گفت:در کمیسیون مسؤولان سازمان انرژی اتمی، نظامیان و کارشناسان دعوت خواهند شد تا از نزدیک از نظرات آنها اطلاع یابیم.  بذرپاش خاطرنشان کرد: در پایان بررسی‌های مربوط درباره برجام، کمیسیون یک مصوبه خواهد داشت و در نهایت این مصوبه برای تعیین تکلیف نهایی به صحن علنی مجلس برده خواهد شد.  منصور حقیقت‌پور، دیگر عضو کمیسیون ویژه بررسی برجام نیز گفت: همانطور که مجلس طی 2 سال گذشته مذاکرات هسته‌ای را پیگیری می‌کرد از این پس در قالب کمیسیون ویژه متن برجام را بررسی و در این راه از کارشناسان و صاحبنظران در سطح ملی کمک خواهد گرفت.  نماینده مردم اردبیل در مجلس شورای اسلامی گفت: مجلس همانطور که طی 2 سال گذشته مذاکرات هسته‌ای را پیگیری و مورد بررسی قرار داده از این پس و در قالب کمیسیون ویژه متن برجام را مورد بررسی قرار خواهد داد و در این راه از کارشناسان در سطح ملی بهره لازم را خواهد برد. وی افزود: بررسی متن برجام مسؤولیت بزرگی بر دوش نمایندگان ملت قرار خواهد داد و قطعا دعای خیر مردم باید پشت سر نمایندگان باشد و مردم، مسؤولان، کارشناسان و صاحبنظران به ما کمک کنند تا بتوانیم یک بررسی جامع و مطابق با منافع ملی در مورد برجام داشته باشیم.  عضو کمیسیون ویژه بررسی برجام اظهار داشت: نتیجه بررسی برجام در کمیسیون ویژه قطعاً نتیجه بسزایی در مسائل سیاسی،‌ امنیتی،‌ دفاعی،‌ اقتصادی و اجتماعی ما خواهد داشت و در این مدت دو ماهه ما باید بتوانیم کار فوق‌العاده‌ای را برای بررسی برجام صورت دهیم.

سیدحسام رضوی: خبر درگذشت ژنرال «حمید گل» رئیس سابق ‌آی‌اس‌آی (سازمان اطلاعات پاکستان) در نخستین روز هفته و در همان ساعات اولیه انتشار نه‌تنها در شبه‌قاره هند و افغانستان بلکه در سراسر جهان واکنش‌هایی را به دنبال داشت؛ از ارسال پیام‌های تسلیت گرفته تا برگزاری مراسم جشن و پایکوبی در شهرهای مختلف افغانستان از جمله کابل. ناسلامتی او بیش از ربع قرن پیش بنیانگذار جنبش جهادی مسلحانه‌ای بود که امروز به اسم طالبان می‌شناسیم.
در این میان همزمانی تقریبی درگذشت ژنرال حمید گل به‌عنوان نخستین «پدرخوانده طالبان» با انتشار خبر مرگ ملا عمر، رهبر طالبان افغانستان توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرده است.
اما باید پرسید این توجه رسانه‌ای تا چه حد راستی‌آزمایی شده و این تلاش‌ها چرا هر روز شدت می‌گیرد؟ برای رسیدن به این پاسخ ابتدا نگاهی به زندگی حمید گل می‌اندازیم.
حمید گل همان‌گونه که در سیاست‌های داخلی پاکستان نامی‌ آشناست، از آغاز جنگ‌های داخلی افغانستان در سال 1978 نام وی همواره بر سر زبان‌ها بوده است. وی که به لحاظ تباری متعلق به قبیله «مومند» پشتون‌هاست، بیش از هر‌ پاکستانی دیگر در جنگ‌های داخلی افغانستان نقش داشته و بازیگر پشت‌ صحنه و در مواردی روی صحنه تحولات افغانستان بوده است. حمید گل، اصالتاً از ایالت مرزی «خیبرپختونخواه» است اما در «سرگودای» ایالت «پنجاب» پاکستان به دنیا آمده است. وی در ارتش پاکستان نقش‌های مهمی را برعهده داشته است که مهم‌ترین آن ریاست سازمان اطلاعات پاکستان (ISI)یا
(Inter-Services Intelligence) از سال 1978 تا سال 1989 بوده است. وی از دوستان نزدیک ژنرال «ضیاء‌الحق»، حاکم نظامی پاکستان بوده و در به‌ثمر نشاندن کودتای ضیاءالحق نقش جدی داشته است.
با کشته‌شدن ضیاءالحق و به‌ قدرت‌رسیدن «بی‌نظیر بوتو»، رهبر حزب مردم، حمید ‌گل‌ ریاست ISI را از دست داد اما هرگز تمایلش به فعالیت‌های سیاسی و حمایت از گروه‌های شبه‌نظامی چه در داخل پاکستان و چه در افغانستان، فروکش نکرد.
همزمانی ریاست وی بر ISI و جنگ داخلی در افغانستان، بستر همواری را برای ورود مستقیم این ژنرال پاکستانی به تحولات افغانستان باز کرد.
وی به‌‌عنوان فرد معتمد عربستان‌سعودی در میان برخی گروه‌های جهادی در حمایت از «گلبدین حکمتیار» و «عبدالرب رسول سیاف» سنگ تمام گذاشت. آخرین فعالیت مستقیم وی در جنگ‌های داخلی افغانستان، در دوره موسوم به جهاد، طراحی عملیات بزرگ جلال‌آباد‌ در بهار 1989‌ برای به زانو در‌آوردن رژیم «نجیب‌الله» پس از خروج نیروهای شوروی از افغانستان است. این عملیات با مقاومت سرسختانه نیروهای دولتی مواجه شد و شکست خورد. حمید گل هرچند با تحمل این شکست سخت مورد عتاب قرار گرفت اما علاقه‌اش را برای مدیریت جنگ در افغانستان هرگز از دست نداد.
با کنار‌ رفتنش از ریاست ISI در همان سال، هرچند نقش وی کمرنگ شد اما ارتباط منظم خود را با برخی نیروهای مجاهدین و رهبران آنها حفظ کرد. با فروپاشی شوروی و روی کار آمدن مجاهدین، رابطه حمیدگل با آمریکایی‌ها خراب شد. این ژنرال پاکستانی آنقدر موضع ضدغربی و آمریکایی اتخاذ کرد‌ که آشکارا اعلام کرد جهان اسلام باید به طور متحد در برابر آمریکا قیام کند.
وی حادثه 11 سپتامبر 2001 را سناریوی خود آمریکایی‌ها و اسرائیل خواند.
گل، با اسامه بن ‌لادن نیز رابطه نزدیکی داشت و از دیدارهای شخصی خود با اسامه‌بن‌‌لادن در رسانه‌ها آشکارا صحبت کرده است.
پس از حادثه «ابیت‌آباد» که منجر به کشته شدن اسامه‌بن لادن شد، حمید گل در طول یک هفته، ده‌ها مصاحبه با رسانه‌ها داشت. وی در سال 2010 گفته بود آینده افغانستان در دستان گروه طالبان خواهد بود که به‌عنوان مشهورترین جمله وی از آن یاد می‌شود.
  پایان گل، تداوم طالبان
حال حمید گل مرده است و این سوال در ذهن‌ها جاری است که با مرگ وی چه سرنوشتی در انتظار گروه طالبان افغانستان است.
پس از انتشار خبر مرگ ملا عمر بسیاری از رسانه‌های پاکستانی و انگلیسی از جمله رسانه‌های وابسته به جریان نظامی پاکستان و جریان سلطنتی انگلیس تمام تلاش خود را به کار بستند تا اختلافات در رأس رهبری طالبان را برجسته سازند و اینگونه القا کنند که کار طالبان تمام است و گروه‌های جدیدی در افغانستان و پاکستان سر بر خواهند آورد. اشاره ضمنی آنها حمایت رسانه‌ای از عناصر وابسته به گروه تروریستی داعش بود تا بتوانند حمایت رسانه‌ای خود از این گروه در سوریه و عراق را این بار در افغانستان و پاکستان تکمیل کنند.

این رسانه‌ها مرده‌هایی را از زیر خاک درآوردند و به آنها پر و بال دادند تا بتوانند خط اختلاف در رهبری طالبان را هر روز گسترده‌تر نشان دهند، با این حال بیعت کسانی چون حقانی، سمیع‌الحق و در نهایت ایمن الظواهری رهبر شبکه القاعده آن هم با عنوان امیرالمومنین با ملا اختر منصور، رهبر جدید گروه طالبان تا حدی حمایت رسانه‌ای از عناصر جزئی داعش در افغانستان و پاکستان را به حاشیه راند. اکنون خبر مرگ حمید گل نیز بار دیگر این ابزار رسانه‌ای را در اختیار آنها قرار داده است تا اینگونه القا کنند که گل تمام استراتژی و حمایت مالی و نظامی از طالبان افغانستان را انجام می‌داده و مرگ او پس از مرگ ملا عمر باعث فروپاشی طالبان و جایگزینی گروه‌های جدید خواهد شد. با نگاه به سال‌های گذشته و اقدامات و روابط گروه طالبان افغانستان این موضوع روشن می‌شود که میان رهبران طالبان و حمیدگل رابطه نزدیکی وجود نداشته است.
حتی شبکه حقانی و تحریک طالبان پاکستان که فعالیت عمده‌ای در خاک پاکستان دارند نیز ارتباط ویژه و استراتژیکی با این ژنرال بازنشسته پاکستانی نداشته‌اند.
این شایعه که حمید گل به مرگ طبیعی نمرده بلکه به قتل رسیده است و همچنین ادعای رابطه نزدیک میان طالبان و حمید گل نیز از آن دست بازی‌های رسانه‌ای آمریکا، انگلیس و متحدان منطقه‌ای‌شان است تا راهی برای جایگزینی طالبان با داعش در خاک افغانستان بیابند که راهگشای راهبرد اتاق فکر غربی‌ها در حد فاصل شرق جمهوری اسلامی ایران، غرب جمهوری خلق چین، شمال هند و جنوب روسیه باشد.


 

محمدرضا کردلو: در اخبار شنیدم یکی پیشنهاد داده اسم یکی از میدان‌های تهران را بگذارند: «مصدق». به نظرم و از وجوهی، کار پسندیده‌ای به نظر می‌آید. حداقل برای عبرت! مخصوصا این روزها که دوباره جماعتی به خیال دلخوش‌کنک‌های ایالات متحده، آرزوی پرواز تهران- نیویورک دارند و عکس سلفی اوباما با میدان آزادی را تصویر می‌کنند و کارهایی شبیه به این. بعضی‌ها دیگر شورش را درآورده‌اند تا آنجا که از شعار «مرگ بر آمریکا»ی مردم در روز تشییع شهدای غواص عصبانی می‌شوند. 2 سه‌شنبه تاریخی یکی در تهران و دیگری در سراسر کشور مردم «مرگ بر آمریکا» گفتند و این جماعت عصبانی‌تر شدند. مساله البته انتخاب یک میدان برای نامگذاری با اسم مصدق است. مصدقی که آخرین روزهایش را به واسطه اعتماد به باهوش‌های آمریکایی در مظلومیتی خفته سپری کرد. لکن تقصیرش بود یا تقدیرش؟ بماند! خوب که نگاه می‌کنم می‌بینم اولا اگر قرار است این اتفاق بیفتد شهرداری تهران یا نهادهای دیگری که مسؤول این امر هستند، بهتر است بگردند و به لحاظ جغرافیایی میدانی را پیدا کنند که این چند نفر معدود که به آمریکا اعتماد دارند، دفترهایشان،
نزدیک‌ترین فاصله را به این میدان داشته باشد تا مگر دیدن هر روزه میدان مصدق که به تنهایی عبرت است، آنها را از خواب آمریکا بیدار کند. خدا
بیدارشان کند.
دومین نکته، نفس انتخاب میدان مصدق است. دیدم این جریانی که دارند انتخاب یک میدان یا خیابان به نام مصدق را ترویج می‌کنند، همین جماعت اعتماد کرده به آمریکا هستند، نکته دیگری را هم به تذکر اول اضافه کنم. ببینید! شترسواری
دولا دولا نمی‌شود؛ یا یک جماعتی عصبانی از شعار مرگ بر آمریکا، راضی به «توافق به هر قیمتی»، عاشق بازگشایی سفارت آمریکا و سلفی اوباما با میدان آزادی هستند یا نیستند، اگر هستند خوب بود که کمی تاریخ بیشتر می‌خواندند و به جای مصدق که نماد و سمبلی کم‌نظیر از «شکست پروژه اعتماد به آمریکا» است، فرد دیگری را انتخاب می‌کردند که به مناسبات سیاسی امروزشان بیاید. به قول معروف «همه چی‌شان به همه چی‌شان بیاید»!
اعتمادکنندگان به آمریکا، آنها که فکر می‌کنند آمریکای مودب و باهوش کدخدایی می‌کند و گره‌گشایی، خب! چرا به نام «شعبان جعفری» که عامل آمریکا بود اتفاقا فکر نمی‌کنند. او نه‌تنها به آمریکا اعتماد کرد، بلکه گوش به فرمان فرمانده عملیات آژاکس هم بود. وقتی «الان دقیقا نیمه شب است» (رمز کودتای 28 مرداد) را از بی‌بی‌سی شنید راه افتاد در خیابان‌ها و اتفاقا یکی از شعارهایش هم همین بود که «ملت بریزند تو خیابونا».  البته علیه دولت ملی و مردمی مصدق که با نظر شاه سرکار نیامده بود و مردم خواسته بودند که بماند.
دخالت آشکار ایالات متحده در کودتای
28 مرداد، موضوعی بود که بعدها نیز توسط مادلین آلبرایت، وزیر اسبق خارجه آمریکا تایید شد. چندی پیش سیا اسنادی از این کودتا را منتشر کرد، از جمله سندی که در آن نوشته شده بود: «در پایان ١۹۵۲ روشن بود که دولت مصدق نمی‌تواند با کشورهای غربی که منافعی در ایران دارند به توافق نفتی برسد، هدف عملیات آژاکس سرنگونی دولت محمد مصدق، بازسازی منزلت و قدرت شاه و جایگزینی دولت مصدق با دولتی بود که ایران را با سیاست‌هایی سازنده اداره کند». به اینها مصاحبه صریح ریچارد نیکسون را هم اضافه کنید. نیکسون در برنامه‌ای از سری تاریخ شفاهی که از شبکه سی‌اسپن پخش شده است، به دوران معاونت خود در دولت دوایت آیزنهاور در سال‌های 1961-1953پرداخته است.
 نیکسون در بخشی از گفت‌وگویش می‌گوید: «بگذارید نگاهی داشته باشیم به بعضی تصمیماتی که آیزنهاور اتخاذ کرد و این اقدامات همه‌شان جنجالی بود. مثال اول، تصمیمی بود که او در سال 1953 درباره ایران عملی کرد. ایالات متحده همراه با بریتانیا از یک کودتا در ایران حمایت کردند که شر مصدق را کم کرد. مصدق یک رهبر چپگرا بود. این کودتا شاه را به قدرت بازگرداند. ایران مهم‌ترین کشور در منطقه بود، بیشترین جمعیت را داشت، نفت زیادی در آن موقع داشت بنابراین قدرت قابل توجهی بود. بازگشت شاه به قدرت، به این معنی بود که ایالات متحده در ایران یک دوست قدرتمند به دست آورده است و طی 25 سال بعد از آن، ایران نقش یک حافظ صلح در منطقه خلیج‌فارس را بازی کرد. یک مثال جالب این بود که در سال 1973 که من رئیس‌جمهور بودم، شما یادتان می‌آید که جنگ یوم‌کیپور درگرفته بود. در آن موقع تمام تولیدکنندگان نفت در خلیج‌فارس فروش نفت به اسرائیل را متوقف کردند، غیر از ایران. اگر سیا مصدق را سرنگون نمی‌کرد، چنین موقعیتی پیش نمی‌آمد. این موقعیت پیش آمد چون آیزنهاور از نیروهایی که شاه را به قدرت بازگرداندند حمایت کرد و ما دوباره شاه را در موضع قدرت داشتیم».
شعبان بی‌مخ‌های انرژی هسته‌ای اتفاقا
حی و حاضر هم هستند این روزها و اظهارنظر می‌کنند. مثلا به استدلال شاه قاجار و در اوج «بی‌مخی» می‌گویند: انرژی هسته‌ای می‌خواهیم
چه کار؟ حالا جا ندارد مسؤولان برای عبرت نسل‌های بعد هم که شده و برای آگاهی آنان هم که شده یک میدان به اسم «شعبان بی‌مخ» در شهر دایر کنند؟
 

دکتر شهاب‌الدین سینایی: 4 درصد یعنی یک نفر از میان 25 نفر یا به عبارتی یک تن به ازای هر 25 تن. این رقم را البته می‌توان در برخی محاسبات سرانگشتی از طریق گرد کردن با تقریب کمتر از 10 نادیده گرفت. به این ترتیب
4 درصد به سمت صفر درصد میل می‌کند و الباقی یعنی 96 درصد به سمت 100 درصد. در برخی جوامع 4 درصد در فرآیندهای آماری قابل توجه است. مثلا در اقتصادهای غربی رشد 4 درصدی چشمگیر و رقمی کمتر دست‌یافتنی است. در برخی جوامع نیز 4 درصد چندان محلی از اعتنا ندارد. به عنوان مثال در ترکیه احزابی که زیر
10 درصد آرا را به خود اختصاص داده باشند، حق فرستادن کاندیداهای خود را به پارلمان ندارند از این رو در انتخابات پارلمانی اخیر ترکیه احزابی نظیر حزب سعادت، آناتولی، میهن و مرکز که در مجموع حدود 4 درصد از آرا را به خود اختصاص دادند، نتوانستند نماینده‌ای به پارلمان بفرستند.
اما چرا در این روزها 4 درصد این همه اهمیت پیدا کرده است؟
قضیه 4 درصد و کم و زیاد آن به زمانی باز می‌گردد که جناب آقای مهندس «اسحاق جهانگیری» معاون اول رئیس‌جمهور، اواسط مردادماه در جلسه شورای اداری استان گلستان ضمن تمجید از جمع‌بندی هسته‌ای وین و برنامه جامع اقدام مشترک در سخنانی تعجب‌برانگیز اظهار داشت براساس نظرسنجی‌ای که توسط سازمان‌های معتبر کشور درباره توافق هسته‌ای انجام شده است، منتقدان هسته‌ای باید تنها
در حد همان 4 درصد خود حرف بزنند و نباید با لحن طلبکارانه صحبت کنند.
هر چند این سخنان واکنش‌ها و پاسخ‌های مربوط به خود را از طرف بعضی نمایندگان ملت و رسانه‌ها دریافت کرد اما می‌طلبد این ادبیات و اظهارنظرها در بوته نقدی عمیق‌تر با توجه به آثار آن قرار گیرد. در بخشی از واکنش‌ها نسبت به این سخنان آمده است معاون اول رئیس‌جمهور بر حسب کدام منبع یا نهاد نظرسنج این آمار را به دست آورده است و اگر این نظرسنجی به واقع صورت گرفته با توجه به مزیت‌های تبلیغاتی برای سینه‌چاکان برجام، تاکنون در کدام خزانه مکتوم بوده است. همین‌طور این نظرسنجی بر مبنای کدام منطق و اصول حرفه‌ای صورت گرفته که چنین آمار تامل‌برانگیزی را به دست مسؤولان داده است که منتقدان 4 درصدند.
حتی با فرض صحت سخنان جهانگیری، نفس این گفته‌ها با توجه به جایگاه گوینده آن بسیار شگفت‌انگیز است. گویی این سخنان از زبان فردی فرسنگ‌ها دور از مسؤولیت دومین شخص اجرایی بیان شده است.  آنچه مشخص است به رغم تلاش‌های دیپلماتیک تیم مذاکره‌کننده، متن توافق برنامه اقدام مشترک در بردارنده ابهام‌ها و نیز شکاف‌هایی است که در مواقع خاص می‌تواند به شکل استخوان لای زخم آثار مهلکی برای امنیت ملی به دنبال آورد؛ آثاری که از سوی همان 4 درصد ادعایی درباره آن هشدار داده شده است. اهمیت مساله تا بدانجاست که موافقان و مخالفان برجام به شکلی منصفانه و بر حسب معیارهای کارشناسانه و نه با هوچی‌گری و انحراف افکار عمومی باید به بررسی پیامدهای آن بپردازند و به همین خاطر وضعیت 4 به 96 درصدی را نمی‌توان عقلانی متصور شد.
جدا از این مساله، آنچه بیش از هر چیز دیگری در سخنان معاون‌اول محترم رئیس‌جمهور نگران‌کننده است، دعوت به خاموشی، خفقان و به بیانی دیگر نادیده گرفتن 4 درصد ملت است. چنین رویه‌هایی که مبتنی بر نوعی «خودهمه‌انگاری» و «مدعی‌العموم‌پنداری» است، این تهدید را در دل دارد که می‌تواند سنگ بنای ایجاد استبداد شود.
در جوامع مردم‌سالار، چه دموکراسی‌های پارلمانی و چه ریاستی، دولت‌هایی که حتی نزدیک به 80-70 درصد آرا را به دست می‌آورند، هرگز چنین با منتقدان و رقیبان خود سخن نمی‌گویند و آنان را در موضع خاموشی قرار نمی‌دهند، زیرا ماهیت تفکر بستن دهان مخالفان روح دموکراسی را می‌خراشد؛ چه برسد اختلاف آرا، تنها 250 هزار رأی بوده باشد و صرفا با 7 دهم درصد آرا، موفقیت کسب شده باشد!!
از آن مهم‌تر ضرورت‌های توجه به حق‌الناسی است که حتی اگر 4 درصد هم باشند نمی‌توان آن را تضییع کرد و بر حسب پذیرش آمارهای مورد ادعا، دهان چند میلیون تن از جمعیت 80 میلیون نفری را به واسطه نقطه‌نظرات خاص سیاسی بست و در عوض دلسوزی‌شان، به آنان نسبت طلبکاری داد.

سید عابدین نورالدینی: برجام محل تفسیرهای متفاوت است. در جریان وفادار به انقلاب و جمهوری اسلامی 2 دیدگاه نسبت به آنچه آقای جواد ظریف در وین به بار آورده، وجود دارد؛ یک گروه به درستی معتقدند مفاد برجام خطوط قرمز نظام را نقض کرده و تبعات امنیتی بسیار خطرناکی نیز بر آن مترتب است، لذا باید مجلس شورای اسلامی برجام را رد کند، چراکه تبعات بین‌المللی رد کردن برجام از سوی ایران بسیار کمتر از تبعات اجرای آن است. گروه دوم می‌گویند به خطرات و هزینه‌های برجام واقفند اما مصلحت بزرگ‌تری را می‌بینند که می‌گوید اراده‌ای برای بسامان کردن امور، بدون توافق با آمریکا وجود ندارد و در صورت زمینگیر شدن این بهانه، امور ملک بر زمین می‌ماند. در این شرایط چه باید کرد؟
پاسخ را می‌توان در طرح این سوال یافت؛ «توافق هسته‌ای برای چیست؟» دقیق‌تر بگوییم اینکه ما از توافق چه می‌خواهیم و آمریکایی‌ها در توافق چه می‌بینند؟
اکنون دیگر این یک واقعیت غیرقابل انکار است که مشکل آمریکایی‌ها با ایران هسته‌ای نیست. اگر قرار باشد کسانی از بمب هسته‌ای ایرانی بترسند، آنها  آمریکایی نیستند! آمریکایی‌ها هزاران کیلومتر از ایران دورترند. کشورشان   9826675 کیلومتر مربع مساحت دارد و 7 هزار و 650 کلاهک هسته‌ای آماده نصب روی موشک دارند! پس نگرانی آنها از 400 کیلوگرم اورانیوم 20 درصد ایران که باید طی یک فرآیند پیچیده و به مدت چند ماه تبدیل به سوخت لازم برای یک کلاهک هسته‌ای شود؛ اصل مساله نیست! آنها از شب‌ادراری صهیونیست‌ها، برای فشار به ایران سوءاستفاده کردند تا پس از 37 سال، منفذ ورود به ایران را جور کنند و اکنون بر این باورند که جور شد!
هر روز که به موعد تصمیم‌گیری کنگره درباره برجام نزدیک‌تر می‌شویم، اوباما و کری توضیحات بیشتری درباره پشت‌پرده توافق مطرح می‌کنند. کمپین‌های حامی توافق هم با دعوت از تحلیلگران، دائما این خط را در آمریکا پمپاژ می‌کنند که توافق، آغاز تغییر در ایران است. اظهارات جان کری در شورای روابط خارجی آمریکا رسما این موضوع را تایید کرده است و ایضا اگر اظهارات اوباما در گفت و گو با نیویورک‌تایمز، همزمان با اعلام توافق بر سر برجام را بخوانیم، متوجه می‌شویم آمریکایی‌ها توافق را متضمن شکل‌گیری یک جریان قدرتمند سیاسی غربگرا در ایران می‌دانند که به مرور
«Regime change» را در ایران اجرا خواهد کرد. آمریکا به صورت ویژه 2 هدف را پس از توافق هسته‌ای دنبال می‌کند؛ ابتدا منطقه‌ای و سپس تحولات داخلی ایران که انتخابات‌های پیش‌رو را نقطه عطف برنامه‌های خود در ایران می‌داند. آنها البته ابایی از طرح این موضوعات و دوختن آنها به داده و ستانده‌های هسته‌ای خود در وین ندارند!
جان کری اخیرا در گفت‌وگو با رویترز رسما ارتباط قطعنامه 2231 با مهار قدرت منطقه‌ای ایران را تشریح کرد و گفت این قطعنامه به مراتب قدرتمندتر از قطعنامه 1929 علیه ایران است! او همچنین در شورای روابط خارجه آمریکا، نگرانی سال گذشته ظریف در همین شورا را تایید کرد و گفت: «اگر به توافق پشت کنیم، ظریف و روحانی به دردسر می‌افتند و معلوم نیست در انتخابات ایران چه اتفاقاتی خواهد افتاد»! آنها این 2 هدف، یعنی تغییر ساختار سیاسی از درون و مهار قدرت بیرونی را همزمان پیش می‌برند تا در نهایت، 15 سال دیگر - پایان دوره توافق-  یا شاهد تحقق اهداف سیاسی خود در ایران باشند یا در صورت عدم تحقق این تغییرات، با توجه به کاهش قدرت منطقه‌ای ایران، گزینه جنگ را با سلاح‌هایی که به گفته جان کری، به صورت اختصاصی برای ایران تدارک دیده‌اند،
امتحان کنند.
اینها اهداف اصلی آمریکا توافق هسته‌ای است. اما هدف ما از توافق هسته‌ای چیست؟ نگاه جمهوری اسلامی ایران به توافق هسته‌ای، بر پایه گرفتن بهانه فشار استوار است. نظام معتقد است با توافق هسته‌ای بهانه‌جویی تمام و حسن‌نیت ایران اثبات می‌شود و گره‌هایی که با دستان داخلی هم باز می‌شد، باز می‌شود. کاملا مشخص است هدف طرفین از توافق دقیقا در مقابل هم قرار دارد.
خب! اکنون برجام در دستان ما است و اهداف طرفین نیز مشخص است، آیا باید با توجه به اهداف خطرناک آمریکا که ماشه‌های آن هم در توافق هسته‌ای و هم در قطعنامه 2231 تعبیه شده، برجام را رد کرد؟ در این حالت آیا اطمینان خاطری نسبت به همدلی و همزبانی دولت وجود دارد؟ یا اینکه باید با توجه به مصلحت بالاتر، برجام را پذیرفت تا بهانه‌تراشی‌های داخلی و خارجی تمام شود و امور مملکت سامان گیرد؟ در این حالت پس برای اهداف پنهان آمریکایی‌‌ها در توافق هسته‌ای چه تدبیری باید اندیشید؟ به عبارتی چگونه می‌توان از مواهب توافق بهره‌مند شد و خطرات آن را خنثی کرد؟ این بهترین حالت برای جمهوری اسلامی و در واقع انقلاب اسلامی ایران است. حالتی که مفاد توافق هسته‌ای، التزام بین‌المللی برای پایان بهانه‌تراشی‌های آمریکا علیه ایران و ضمانت اجرای لغو تحریم‌ها باشد اما این توافق اهداف اصلی آمریکا را که به صورت صریح در متن برجام نیامده و البته مکانیسم دور زدن برخی از آنها در قطعنامه هم در دسترس است، محقق نکند! یعنی توافق، ما را به هدف برساند اما آمریکایی‌ها را در رسیدن به هدف اصلی، ناکام بگذارد. بنابراین کلید این ماجرا در قفل در ورود آمریکا به ایران است! نفوذ آمریکا در ایران از طریق ایجاد کلونی‌های سیاسی، فرهنگی و اقتصادی با حمایت‌های دولتی، محقق می‌شود! انسداد این حفره‌های نفوذ، دشمن را مأیوس می‌کند! حال این یأس چه منجر به تداوم از سر ناچاری اجرای تعهدات برجام شود و چه منجر به زدن زیر میز؛ در هر 2 حالت، فشار علیه ایران به اتمام خواهد رسید. البته این ماجرا یک اما دارد و این اما بسیار تعیین‌کننده نیز خواهد بود و آن «رفتار دولت ایران» در قبال این ماجراست. دولت ایران اگر توافق هسته‌ای را برای حل موضوع معیشت می‌داند، قاعدتا در این فرمول و بستن حفره‌های نفوذ آمریکا همکاری خواهد کرد اما خدای ناکرده هرگونه مخالف‌خوانی می‌تواند به معنای اثبات تمام شائبه‌هایی باشد که نسبت به مذاکرات و اخبار پنهان آن مطرح شده است.

 

حسن روحانی که باید به عنوان رئیس دولت، مجری انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی باشد، روز گذشته در اظهارنظری عجیب درباره ترکیب راه‌یافتگان به مجلس آینده اظهارنظر کرد!  
به گزارش «وطن امروز» به نقل از خبرگزاری‌ها، روحانی دیروز در نشست استانداران با اشاره به انتخابات مجلس دهم که اسفندماه امسال برگزار می‌شود، گفت: «مجلس شورای اسلامی آینده متعلق به یک حزب و جناح نخواهد بود.» وی با بیان این جمله افزود: «این نظر مقام معظم رهبری و گفته قانون اساسی ماست، مگر می‌شود جناحی بگوید که من یک خم رنگرزی پیدا کرده‌ام که می‌توانم آنجا را به هر رنگی که بخواهم درآورم؛ اینگونه نیست». این اظهارنظر عجیب حسن روحانی البته با اظهارنظرهای عجیب‌تر او درباره نظارت بر انتخابات همراه شد. به‌گونه‌ای که این مجری انتخابات، به‌گونه‌ای سخن گفت که نظارت شورای نگهبان زیر سوال می‌رود.  به گزارش مهر، او با بیان اینکه «اینجا جمهوری اسلامی ایران است و قانون اساسی در آن حاکم است»، اظهار داشت: ما جایی را در کشور نداریم که بخواهد افراد صالح و دلسوز را که می‌خواهند با استفاده از تجربیاتشان به کشور خدمت کنند حالا از هر جناحی که باشند، رد صلاحیت کند... آن جایی که باید بگوید فردی برای شرکت در انتخابات صالح است یا نه، هیأت‌های اجرایی هستند و ما هیأت اجرایی نداریم که یک جناح را تایید صلاحیت کند و یک جناح دیگر را تایید صلاحیت نکند. او تأکید کرد: شورای محترم نگهبان ناظر است نه مجری. مجری انتخابات دولت است. دولت مسؤول برگزاری انتخابات است و دستگاهی هم پیش‌بینی شده که نظارت کند تا خلاف قانون صورت نگیرد. شورای نگهبان چشم است و چشم نمی‌تواند کار دست را بکند، نظارت و اجرا نباید مخلوط شوند باید به قانون اساسی کاملاً توجه کرده و عمل کنیم. این اظهارات روحانی از این جهت می‌تواند در راستای زیر سوال بردن نظارت شورای نگهبان در انتخابات باشد که او در ادامه چنین گفت: ما فقط باید زمینه را برای برگزاری یک انتخابات سالم و باشکوه آماده کنیم. مگر مجلس اول پس از انقلاب اسلامی که در آن زمان حتی شورای نگهبان نیز وجود نداشت و همه حتی گروهک‌های مخرب در آن حضور داشتند بهترین مجلس تاریخ این کشور نبود؟ گفتنی است آیت‌الله احمد جنتی، دبیر شورای نگهبان در خطبه‌های نماز جمعه این هفته تهران گفت: «گزارش‌هایی رسیده که برخی‌ به دنبال تسلیم کردن نهادهایی همچون شورای نگهبان و قوه قضائیه هستند تا بتوانند در انتخابات هر کسی را که خودشان صلاح می‌دانند تایید یا رد کنند».
 

گروه سیاسی: نامه‌نگاری سران فتنه با هیلاری کلینتون، وزیر وقت خارجه آمریکا مبنی‌بر تداوم فشار به ایران و اتخاذ سیاست‌های تحریم علیه مردم ایران، آنقدر شرم‌آور و خبیثانه است که به نظر می‌رسد نهادهای نظارتی و قضایی باید یک تدبیر ویژه برای برخورد با آن در نظر بگیرند.
به گزارش «وطن امروز»، نامه فتنه‌گران به وزیر خارجه آمریکا از طریق یک واسطه در وال‌استریت ژورنال ارائه شده بود. این واسطه این پیام وزیر خارجه آمریکا را به سران فتنه منتقل کرده بود که: «دقیقا چه باید کرد و چه نباید کرد». لدین در حمایت از توافق هسته‌ای، این نامه را در واکنش به مخالفت سناتور چاک شومر با این توافق هسته‌ای افشا کرد. در پاسخ سران فتنه به وزیر خارجه آمریکا، آنها تاکید کردند که باید تحریم‌ها علیه ایران تشدید شود! در این نامه سران فتنه به آمریکایی‌ها گفتند هرگونه توافق هسته‌ای با دولت دهم، منجر به حذف جریان فتنه خواهد شد. به همین خاطر آنها از آمریکایی‌ها خواستند تحریم‌های ایران را تشدید کند. نکته قابل تامل اینکه تحریم‌های بانکی و نفتی پس از این نامه‌نگاری‌ها انجام شد.
در واقع در حالی که باراک اوباما 2 روز قبل از برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری نهم (20 خرداد 88) به رهبر انقلاب نامه نوشت و در این نامه آمادگی خود را برای حل موضوع هسته‌ای اعلام کرد، جریان فتنه تلاش کرد با رفتار خائنانه خود تمام معادلات را بر هم زده و زمینه را برای ناامنی اقتصادی کشور و تشدید تحریم‌ها علیه ایران تغییر دهد. این یک خیانت بزرگ و بی‌شرمانه است.  این یک واقعه تکان‌دهنده در ایران است! اسناد منتشر شده توسط لدین جریان اصلاح‌طلبی را متهم به یک خیانت کثیف می‌کند! آنها اکنون متهم هستند برای بقا در مناسبات سیاسی، نقش نفوذی آمریکا را در کشور ایفا کرده‌اند! البته قرینه این نامه‌نگاری‌ها، اکنون نیز قابل رویت است! وقتی معصومه ابتکار، معاون حسن روحانی اعتراف می‌کند توافق هسته‌ای با آمریکا باعث تقویت جریان اصلاح‌طلبی در ایران می‌شود، این اعتراف سند منتشر شده توسط لدین درباره خیانت اصلاح‌طلبان برای تشدید تحریم‌ها را محکم می‌کند!  براساس سندی که لدین منتشر کرده، اصلاح‌طلبان در آن نامه توافق هسته‌ای در دولت دهم را به معنای حذف خود از معادلات قدرت دانسته‌اند! بر همین اساس قاعدتا آنها انتظار داشته‌اند که توافق هسته‌ای در دولت مطلوب آنها صورت گیرد تا منجر به تقویت آنها در معادلات سیاسی ایران شود. در واقع آنچه معصومه ابتکار به عنوان یکی از فعالان فتنه در سال 88 به شبکه بی‌بی‌سی گفت، همین معادله را تقویت می‌کند! معادله در واقع اینگونه است که تحریم‌ها برای برکشیدن یک جریان سیاسی در ایران علیه ملت اعمال شد و سپس برای تثبیت قدرت همان جریان سیاسی، برداشته می‌شود! این معادله همانگونه که در شماره گذشته «وطن‌امروز» به آن اشاره شد، یادآور اظهارات جواد ظریف در شورای روابط خارجی آمریکاست. او سال گذشته خطاب به هاله اسفندیاری گفته بود در صورت شکست مذاکرات مردم ایران حق خواهند داشت در انتخابات سال 1394 به شکست مذاکرات واکنش نشان دهند. او به شکست مذاکرات در سال 2004 اشاره کرد و یادآور شد که شکست مذاکرات در آن سال منجر به روی کار آمدن غرب‌ستیزان شد و همین موضوع باعث شد او در وزارت امور خارجه ایران «بازنشست» شود! در کنار این اظهارات غیرمسؤولانه و در واقع پیگیری دغدغه‌های باندی جواد ظریف در پوشش مذاکرات هسته‌ای، اظهارات اخیر جان کری در همین شورای روابط خارجی نیز نشان می‌دهد این موضوع یعنی توجه به معادلات سیاسی در ایران و برکشیدن یک جریان سیاسی با استفاده از این توافق، اساسا یکی از محورها و اصول مربوط به مذاکرات بود که درباره آن تامل می‌شد. او به اعضای شورا گفت: «اگر به توافق پشت کنیم، ظریف و روحانی به دردسر می‌افتند و معلوم نیست در انتخابات ایران چه اتفاقی می‌افتد». این گزاره‌ها در کنار یکدیگر، یک مفهوم اساسی را منجر می‌شود که می‌گوید هم در تحریم ایران و هم در توافق هسته‌ای، منافع باندی به صورت ویژه لحاظ شده است! این روزها و مقارن با سالگرد کودتای آمریکایی 28 مرداد علیه دولت محمد مصدق، اقدام خیانتبار اصلاح‌طلبان در سال 88 و مشاهده قرینه‌های آن در توافق هسته‌ای، نسل‌های جدید را با تعاریف جدیدتری نسبت به معادلات مربوط به خیانت سیاسی جریان‌ها و مقامات آشنا کرده است!
پست‌های روسیاه!
روز گذشته غلامعلی حدادعادل، رئیس فراکسیون اصولگرایان مجلس شورای اسلامی در همین رابطه در صحن علنی مجلس مطالبی را مطرح کرد. حداد عادل  می‌گوید آنچه اصلاح‌طلبان انجام داده‌اند شرم‌آور است و تا ابد آنها را روسیاه خواهد گذاشت. رئیس فراکسیون اصولگرایان مجلس با اشاره به نامه فعالان فتنه به وزارت خارجه آمریکا در 9 آذرماه ۸۸ گفت: این نامه به اندازه‌ای شرم‌آور است که تا ابد برای نویسندگان آن که البته نام خود را اعلام نکرده‌اند، سیاه‌رویی به بار می‌آورد. آنها به آمریکایی‌ها می‌گویند اگر می‌خواهید جنبش سبز به پیروزی برسد ایران را تحریم اقتصادی کنید. آمریکایی‌ها به بهانه مذاکرات هسته‌ای، به خیال نفوذ در ایران افتاده‌اند، آنها همان‌طور که مقام معظم رهبری در سخنرانی دو روز قبل خود فرمودند به راهنمایی و توطئه انگلیسی‌ها، قصد دارند در ایران دودستگی ایجاد کنند همان‌طور که قبل از کودتای 28 مرداد میان طرفداران آیت‌الله کاشانی و مصدق دودستگی ایجاد کردند. می‌خواهند دوباره در ایران نفوذ کنند و سیاست و امنیت و اقتصاد و فرهنگ جامعه ایرانی را مثل سال‌های قبل به دست گیرند. حدادعادل در ادامه اظهار داشت: در این شرایط آنچه قابل توجه و عبرت‌آموز است نامه‌ای 8 صفحه‌ای است که 9 آذرماه سال 88 از سوی بعضی افراد فعال در فتنه سبز از ایران به آمریکا فرستاده شده و این روزها متن آن در آمریکا منتشر شده است، این نامه در پاسخ این سوال وزارت خارجه آمریکا از رهبران جنبش سبز است که «ما باید چه کاری انجام دهیم و چه کاری نباید انجام دهیم». وی ادامه داد: پاسخی که به این نامه داده شده، به اندازه‌ای شرم‌آور است که تا ابد برای نویسندگان آن که البته نام خود را اعلام نکرده‌اند، سیاه‌رویی به بار می‌آورد. آنها به آمریکایی‌ها می‌گویند اگر می‌خواهید جنبش سبز به پیروزی برسد ایران را تحریم اقتصادی کنید چون می‌خواهد بمب اتم بسازد، به ایران فشار وارد کنید تا مردم از ما حمایت کنند و در برابر جمهوری اسلامی بایستند.حدادعادل تصریح کرد: آنها آمریکایی‌ها را تشویق و دعوت می‌کنند برای دست یافتن به منافع غرب در ایران و تأمین صلح جهانی با ایران در مذاکرات هسته‌ای توافق نکند و به جای آن فشار و تحریم اعمال کند. آنها صریحا به آمریکایی‌ها می‌گویند جنبش سبز طرفدار جدایی دین از سیاست در ایران است. نماینده مجلس شورای اسلامی خاطرنشان کرد: آنان حمایت ملت ایران از مظلومان فلسطین، مقاومت لبنان و سایر ملت‌های مظلوم و تحت ستم منطقه را حمایت از تروریسم می‌نامند و با التماس به آمریکا خواهش می‌کنند به براندازی جمهوری اسلامی ایران به دست جنبش سبز کمک کند، این نامه در همان روزهایی نوشته شده که عده‌ای در روز قدس در تهران شعار
«نه غزه، نه لبنان» سر می‌دادند و در تابلوها روی کلمه جمهوری اسلامی علامت ضربدر می‌کشیدند. رئیس فراکسیون اصولگرایان مجلس شورای اسلامی در ادامه سخنان خود با طرح این پرسش که آیا هیچ ایرانی با شرف و وطن‌خواهی هست که با خواندن این نامه، به این همه خیانت و وطن‌فروشی و پستی و بیگانه‌پرستی لعنت و نفرین نکند و از فتنه 88 بیزاری نجوید، تصریح کرد: این همان کاری است که ملت ایران در 9 دی‌ماه 88 با نمایش باشکوه خود در سراسر ایران به آمریکایی‌ها و انگلیسی‌ها و مزدوران داخلی آنها پاسخی شایسته داد. وی ادامه داد: اکنون سخن ما این است همه کسانی که به اسلام معتقدند و به ایران و آزادی و استقلال وطن خود عشق می‌ورزند و امام خمینی(ره) را رهبر نجات دهنده این ملت از سلطه آمریکا و انگلیس و دیگر سلطه‌گران و غارتگران می‌دانند باید تکلیف خود را با آنچه در این نامه آمده روشن کنند. آنهایی که در ایران دم از پیروی از امام راحل می‌زنند نباید در برابر متن این نامه که یکسره برخلاف آرمان‌ها و اندیشه‌های امام است، سکوت کنند. حدادعادل تصریح کرد: همه باید از آنچه نویسندگان این نامه تحت عنوان جنبش سبز از آمریکا خواسته‌اند تبری بجویند و اظهار برائت کنند. کسی نباید با سکوت خود بر این وطن‌فروشی‌ها صحه بگذارد. ملت ایران هم باید مراقب باشند تا کسانی که دیروز در فتنه 88 آتش‌بیار معرکه بوده‌اند دوباره تحت هیچ نام دیگر و زیر هیچ نقاب دیگر و در هیچ فرصت دیگری به منصب و مسؤولیت نرسند. وی در ادامه خاطرنشان کرد: دولت هم باید این رهنمود مقام معظم رهبری را که بارها فرموده‌اند فتنه خط قرمز ماست جدی بگیرد، آمریکا هم بداند که فرزندان خمینی و خامنه‌ای اجازه نخواهند داد در ایران دوباره نفوذ آمریکا برقرار شود. ملت ایران وحدت خود را با اطاعت از رهبر معظم خود حفظ خواهد کرد. برجام هم موجب دودستگی و راهی برای نفوذ آمریکا نخواهد شد. مجلس هم با وحدت در تصمیم‌گیری بر سر منافع ملی و تشکیل کمیسیون ویژه بررسی برجام وظیفه خود را انجام خواهد داد.

گروه اقتصادی: مدتی است وزارت ارتباطات اختلافات خود را با شرکت مخابرات علنی کرده و از هیچ تلاشی برای فشار بر این شرکت دریغ نمی‌کند. به گزارش «وطن‌امروز»، وزارت ارتباطات حتی برای فشار به شرکت مخابرات حاضر شده بود برخی خدمات مشترکان را نادیده بگیرد و محدودیتی برای مردم فراهم آورد. در این بین مسؤولان شرکت مخابرات نیز بدهی به دولت را پذیرفته‌اند اما از طرفی اعتقاد دارند دولت و بسیاری از ارگان‌ها به شرکت مخابرات بدهکار هستند و باید برای رفع مشکلات گفت‌وگو کرد. با این وجود وزیر ارتباطات از هر فرصتی برای فشار بر مخابرات استفاده کرده و در اظهارات خود مسؤولان این شرکت را مقصر ایجاد بسیاری از مشکلات می‌داند و حتی مخابرات را گران‌فروش خطاب می‌کند. این در حالی است که بسیاری از خدمات دولتی بعد از روی کار آمدن دولت یازدهم افزایش قیمت داشته‌ است و معلوم نیست اگر مخابرات در دست وزارت ارتباطات بود به بهانه تامین بودجه، تعرفه‌ها چقدر گران می‌شد. اظهارات اخیر واعظی، وزیر ارتباطات علیه مخابرات، مسؤول این شرکت را وادار کرد اطلاعیه‌ای رسمی را منتشر کند و از تحریم‌ مخابرات توسط وزارت ارتباطات سخن بگوید. در بخشی از این اطلاعیه آمده است: وزیر محترم ارتباطات در مصاحبه‌ها و سخنرانی‌های متعدد خود، افزایش هزینه آبونمان بعد از هم‌کدی را 900 تومان اعلام کرده‌اند که لازم است تعرفه واقعی به مردم و بویژه مشترکان محترم اعلام و فرمایشات ایشان اصلاح شود:
الف- آبونمان تلفن ثابت تا پایان سال 1391، مبلغ 30 تومان به‌علاوه 100 پالس به عنوان حداقل کارکرد- 480 تومان – بوده است.
ب- این آبونمان در سال 92 یعنی قبل از وزارت آقای دکتر واعظی، توسط کمیسیون ارتباطات رگولاتوری 900 تومان مصوب که بلافاصله بعد از ورود به وزارت توسط همان اعضا و البته به دستور ایشان لغو شد.
ج- در حال حاضر و بعد از اجرای طرح هم‌کدی، آبونمان مصوب به شرح زیر است: حداقل آبونمان در روستاها 100 تومان، شهرها 300 تومان، تهران و شهرهای بزرگ 360 تومان و حداکثر تا سقف 1200 تومان براساس کارکرد تعیین می‌شود. لیکن با توجه به اجرای طرح هم‌کدی و کاهش درآمد شرکت مخابرات ایران، متوسط درآمد آبونمان دریافتی از مشترکان حدود 600 تومان است.
ضمنا هزینه یک دقیقه مکالمه شهری و درون استانی 30 ریال و بین استانی 330 ریال تعیین‌شده است. نتیجه چنین تعرفه‌گذاری نه‌تنها افزایش درآمد مخابرات (به ادعای وزیر محترم) نبوده، بلکه کاهش درآمد این شرکت را موجب شده به‌نحوی‌که در حال حاضر برای 5 میلیون مشترک به دلیل کارکرد پایین، قبض صادر نمی‌شود و مخابرات مجبور است هزینه گزاف نگهداری این تلفن‌ها را بپردازد. همچنین در بخش دیگری از اطلاعیه آمده است: برخلاف نظر وزیر محترم ارتباطات، شرکت مخابرات ایران تعرفه پیشنهادی، بسته توسعه‌ای و مصوبه هیأت‌مدیره شرکت را در سال گذشته به سازمان تنظیم مقررات ارسال کرده اما با کمال تأسف تاکنون بی‌پاسخ‌ مانده است. توسعه ICT کشور در 4 سال آینده فقط در بخش تلفن ثابت به 7200 میلیارد تومان سرمایه نیاز دارد. برگزاری همایش‌های تکراری و فروش پروانه‌های متعدد برای کسب درآمد، توسعه ارتباطات را در پی نخواهد داشت. باید به بخش خصوصی کمک شود تا علاوه بر سرمایه‌گذاری مناسب به اشتغال و تولید داخلی در این بخش آسیب نرسد. مدیریت شرکت مخابرات ایران با تعرفه‌های سال 82 و هزینه‌های 94 یک معجزه است. به نظر می‌رسد ضعف‌های حوزه ICT در بخش دولتی برای مردم و رسانه‌ها کاملا آشکار است و جناب وزیر به آن توجهی ندارند. شرکت ایرانیان نت بعد از نزدیک به 6 سال فعالیت چه عملکردی داشته است؟ شبکه ملی اطلاعات بعد از 10 سال به کجا رسیده است؟ هزاران نفر کارمند، کارشناس و... در سایر بخش‌های ستادی وزارتخانه چه عملکردی دارند؟ و... اما در مقابل، شرکت مخابرات ایران، زیر انواع فشارها فقط با ایثار مدیران و کارکنانش طی سال‌های بعد از خصوصی‌سازی نه‌تنها حدود 20 هزار میلیارد تومان به دولت پرداخت کرده است، بلکه حدود 10 میلیون تلفن ثابت و اینترنت پرسرعت واگذار و بیش از 50 هزار کارمند و 2000 پیمانکار را مدیریت هزینه کرده است. در این اطلاعیه‌ درباره مطالبه دولت از این شرکت آمده است: طلب شرکت زیرساخت از مخابرات به ادعای مدیران آن شرکت، 350 میلیارد تومان بوده است که از ابتدای سال تاکنون حدود 100 میلیارد تومان آن پرداخت‌شده است که در کمال ناباوری، وزیر محترم مبلغ آن را 400 میلیارد تومان اعلام می‌کند اما این بدهی هر مبلغی که باشد، به دنبال پرداخت آن هستیم و البته باید دولتی‌ها طلب مخابرات را بپردازند. هرچند که برنامه برای پرداخت آن در جلسات و تعامل با زیرساخت ادامه دارد. شرکت توسعه اعتماد مبین در 30 خرداد آگهی فروش این شرکت را منتشر کرد و در تاریخ تعیین‌شده هیچ خریداری پیدا نشد. لیکن یک هفته بعد، شرکتی برای تبلیغات و البته با هماهنگی وزارت ارتباطات اعلام کرد که خریدار شرکت مخابرات ایران است. خوب است مردم بدانند شرکت مدعی خرید مخابرات، حتی برای دیدن اسناد مراجعه نکرد و نمی‌دانست قرار است چه چیزی فروخته شود اما حالا وزیر محترم اعلام می‌کند که خریدار وجود داشته است. این بخش از مصاحبه وزیر محترم، تاییدی است بر هماهنگی بین شرکت مدعی خرید مخابرات و وزارت ارتباطات که قبلا توسط شرکت مخابرات اعلام‌شده بود. ارزیابی اپراتورها، کار پسندیده‌ای است و شرکت مخابرات ایران از این اقدام سازمان تنظیم مقررات حمایت می‌کند اما انتظار دارد، اولاً مرجع ارزیابی مشخص و ثانیاً دقت لازم و اعلام به‌موقع نتایج به افکار عمومی مدنظر باشد و جای تأسف است که اطلاع‌رسانی همراه اول از کسب رتبه اول، مورد انتقاد قرار می‌گیرد درحالی‌که سایر شرکت‌ها از این فرصت برای تبلیغات استفاده می‌کنند و هیچ واکنشی به رفتار آنان داده نمی‌شود. براساس بررسی انجام شده، شرکت مخابرات ایران به هیچ عنوان چک 100 میلیاردی نزد سازمان تنظیم مقررات نداشته که برگشت خورده باشد. لذا ضمن تکذیب این ادعای آقای دکتر عمیدیان به اطلاع می‌رساند تاکنون همه چک‌های این شرکت وصول شده است. اما  شرکت مخابرات ایران 182 میلیارد تومان چک امانی تحویل به سازمان تنظیم مقررات در سال 93 داشته که مقرر بوده در جلسات کارشناسی بررسی و برای یک فقره آن روند قضایی برای تعیین تکلیف انجام پذیرد که متاسفانه بر خلاف توافقات و تحویل آن به رسم امانت، نسبت به ارسال به بانک و برگشت آن در چند ماه قبل اقدام و برای وصول آن از طریق ساز و کارهای وزارت اقتصاد و دارایی عمل کرده‌اند که این موضوع به هیچ عنوان موردپذیرش نبوده و شرکت مخابرات پرداخت آن را مطالبه من غیر حق تلقی کرده و با ادله کافی اقدامات مربوط را انجام خواهد داد. شرکت مخابرات در پایان اعلام کرده است: شرکت مخابرات ایران درخواست تعامل و همکاری با وزارت ارتباطات دارد اما متأسفانه فعلا تحریم است و اجازه هرگونه توسعه از این شرکت سلب شده است. از این‌رو انتظار داریم به خاطر مردم، مشترکان، پیمانکاران و جلوگیری از توقف توسعه ICT هرچه سریع‌تر تحریم‌ها برداشته شود.